Er zijn van die takken in de samenleving die denken de wijsheid in pacht te hebben. De boekhandel is er zo eentje, de politiek-correcte stroming althans. Zij gaan eens bepalen wat de mensen mogen lezen en wat niet. Hetgeen zij niet goed vinden komt niet in de rekken.

De Franse boekengigant FNAC pakt dezer dagen uit met het promoten (coup de coeur) van enkele anti-FN boeken. De goede peilingen van Marine Le Pen maken hen blijkbaar zeer zenuwachtig. FNAC maakt deel uit van de groep Pinault-Printemps-Redoute, waartoe ook de luxueuze Gucci-groep behoort. Sinds 2013 staat de, van oorsprong Trotskistische, boekhandel ook beursgenoteerd in Parijs.

Er was een tijd dat boeken van rechtse auteurs gewoonweg geweigerd werden, maar het succes en de verkoopcijfers van de boeken van Eric Zemmour, Michel Houellebecq en Philippe de Villiers, deden de libertaire kaviaargauchisten van mening veranderen. Geld heeft immers geen kleur! ‘Le Suicide français’ (de Franse zelfmoord) van Zemmour haalde zo meer even een oplage van rond de 500.000 exemplaren, men zou voor minder wat water in de ‘rode wijn’ doen. Als tegengewicht moesten de pijlen natuurlijk op Marine Le Pen worden gericht, dit om de linkse Parijse achterban niet voor het hoofd te stoten.

Het is eigenlijk verbazend hoe weinig Vlamingen FNAC goed kennen en ideologisch weten te plaatsen. Van ons hoeft dat clubje in elk geval geen eurocent te verwachten. Dat was vroeger zo, dat is vandaag zo en dat zal morgen zo zijn. Niet dat de Vlaamse boekindustrie een haar beter is, de Standaardboekhandel moet politiek-correct niet onderdoen voor zijn Franse evenknie. We weten maar al te goed hoe de organisatoren van de ‘Vlaamse boekenbeurs’ jaarlijks weten om te springen met auteurs die volgens hen niet in het kraampje passen.

De keten FNAC, ‘Fédération Nationale d’Achats des Cadres’, werd in 1954 door twee extreemlinkse militanten opgericht. Het waren de heren Max Théret (1913-2009) en André Essel (1918-2005) die daarvoor tekenden. Max Théret, een uitgesproken militant van de Trotskistische revolutionairen, was ook nog actief in de Spaanse burgeroorlog en nam deel aan de gewapende weerstand, waarvoor hij het clandestiene blad ‘Notre révolution’ verspreidde.

Op 20-jarige leeftijd was Théret bodygard van Trotsky; op zijn veertigste stichtte hij FNAC, op zijn tachtigste was hij betrokken in de zaak ‘Pechiney‘, een van de grootste politiek-financiële schandalen uit de Mitterand-periode. Enfin, het gedroomde parcours van een gauchist die geld heeft geroken. Met zijn opgebouwd fortuin zal hij later ook de verkiezingscampagnes van François Mitterand (PS, zonder lidkaart) financieren. 

André Essel heeft zowat dezelfde politieke levenswandel als zijn vriend Théret. In 1935 wordt hij lid van de Jeunesses Socialiste (Trotskistische strekking) waardoor hij bij de traditionele socialisten wordt buitengezet. In 1943 ontsnapt hij ternauwernood aan een arrestatie door de bezetter. Hij verschuilt zich dan ergens in Parijs en krijgt een leidende functie bij de PCI, Parti communiste internationaliste.

Beide stichters waren bovendien joods en erg actief in de franc–maçonnerie, de vrijmetselarij. Nu weten we ook wel dat de FNAC van vandaag niet meer de FNAC van de stichters is, maar ideologisch-literair is het nog altijd een politiek-correct clubje. De keten waartoe ze behoren kan dan wel uitermate kapitalistisch geïnspireerd zijn, de geest van FNAC blijft links.