Wat een week voor de Vlaamse Beweging en voor de N-VA… Drama hier, drama daar, maar hoe moet het nu verder? We gaan ons niet uitspreken over wie nu gelijk heeft, maar willen toch enkele zaken op een rijtje zetten.

We zouden kunnen schrijven dat het allemaal begon met de uitspraak van N-VA-voorzitter Bart De Wever dat hij en zijn partij bij een volgende regeringsdeelname het communautaire eventueel terug voor vijf jaar zouden willen wegsteken in de koelkast. Maar dat zou oneerlijk zijn. Al in 2014 besliste de N-VA om de onafhankelijkheid van Vlaanderen niet langer als streefdoel voorop te zetten, maar wél het confederalisme.

Om dat te bekomen wordt door de N-VA letterlijk “gewacht” op een “draagvlak” bij de Vlamingen, immers, zonder 51% van de Vlaamse verkozen kamerleden die achter die afscheuring van Wallonië staan, heeft het volgens de N-VA geen zin om hierover uit te weiden. Dat was zo in 2014 en dat is nog zo anno 2016. Op dat vlak is de grootste Vlaamse partij alvast rechtlijnig.

Maar die real-politieke rechtlijnigheid stemt alles behalve overeen met de programmatorische rechtlijnigheid van de N-VA, zo vinden de zopas weggelopen N-VA-kamerleden Vuye en Wouters en met hen heel wat bezorgde Vlaamse ‘Bewegers’. De N-VA streeft volgens haar programma immers naar een onafhankelijke republiek Vlaanderen. Zo staat het geschreven en daar moet de partij dan ook naar handelen. Real-politiek en idealisme zijn twee aparte zaken. Althans volgens de strategie van de N-VA.

De N-VA-strategie

Want daar heeft de partij het om de haverklap over: “de strategie”. Wanneer achter die strategie gevraagd wordt, krijgt men geen pasklaar antwoord. Het enige dat mag geweten zijn is dat men streeft naar een “draagvlak voor confederalisme”. Maar wanneer een VVB of een Maddens dan vragen om de 12 miljoen partijdotatie die de N-VA jaarlijks ontvangt in te zetten om dat draagvlak te creëren, wordt er bitsig gereageerd. Voorbeelden als Catalonië en Schotland worden vervelend weggehoond. De N-VA heeft immers een “strategie” en daar valt niet aan te tornen.

Nu goed, Vuye en Wouters hebben ondertussen de partij verlaten, De Wever schreef een brief aan de leden dat de N-VA wel degelijk en nog steeds een nationalistische partij is en ook Rondas mocht een stuk neerpennen om aan te tonen dat de N-VA nog steeds voor de vrije Vlaamse staat gaat zorgen en dat niet iedereen zomaar met de media moet meehuilen om de N-VA te beschadigen. De zaak is op die manier professioneel afgehandeld, het werk kan verder gezet worden.

De kracht van verandering

In het begin van deze federale legislatuur kwam men als regeringspartij hier gemakkelijk mee weg. Er viel nog niet veel te zeggen over dat economisch herstel waar de N-VA als tweede grote punt, naast het communautaire, mee naar de kiezer trok. De “grote verandering” kon men niet meten na enkele maanden, zelfs niet na een jaar. Maar we zijn ondertussen meer dan twee jaar verder en het één en ander wordt stilaan duidelijk.

De grootste betalers van de “grote verandering” zijn de gewone mensen. Janneke en Mieke die met twee moeten gaan werken om hun kindjes te eten te geven en met wat geluk hun huisje af te betalen. Mensen gaan vaker in eigen land op ‘reis’ aangezien een buitenlandreis er gewoonweg financieel niet meer inzit. De verkeerde mensen moeten het gewone leven beetje bij beetje opofferen. België blijft scoren op vlak van hoge loonkosten voor bedrijven, energiefacturen, benzine- en dieselprijzen en noem maar op.

En laten we nu even deze twee zaken tegen het licht houden: enerzijds de communautaire beloften en anderzijds de economische beloften. Mocht de N-VA met één van deze twee kernthema’s positief gescoord hebben (en de PS buiten spel zetten volstaat absoluut niet), dan zou het met een relatief gerust gemoed naar de verkiezingen van 2019 kunnen toewerken. Maar enerzijds het communautaire in de koelkast stoppen en anderzijds er een knoeiboel van maken op financieel vlak voor het ganse land, … dat gaat slecht aflopen als je het ons vraagt.

Waar is ons geld?

Wat er ook van komt, Vlaanderen heeft nood aan Vlaamse leiders die goed doen voor Vlaanderen en de Vlamingen. En als men nu op zoek moet naar 4,2 miljard euro dan vragen wij ons net als de Groenen en socialisten af waarvoor de bevolking al de voorbije jaren extra betaald heeft. Overigens, Jean-Marie Dedecker berekende in 2009 al dat de migratie (algemeen beschouwd) ons jaarlijks 7,67 miljard euro kost. Bespaar op die zaken waarop bespaard kàn worden en laat de werkende bevolking met rust.

De “verandering” kan nog altijd, maar dan zal er snel aan begonnen moeten worden!