Een week voor de Vlaamse feestdag neemt Jan De Backer de partijpolitieke situatie in Vlaanderen onder de loep. Hij focust vooral op de twee partijen die om de nationalistische stemmen strijden. Jan De Backer was praeses van KVHV Gent en werd na zijn studies aan UGent zelfstandig loodgieter en bedrijfs- en projectleider bij een sterk groeiend bedrijf.

In mijn artikel over Vlaams Belang van vorig jaar heb ik beschreven wat de toekomst zou brengen, en vooral, wat Vlaams Belang moest ondernemen. De verkiezingen van 25 mei 2014 brachten een nog zwaardere nederlaag dan verwacht. Het was op een haar na het einde van de partij. Toch was dit een goede zaak zijn op lange termijn, op sommige lijsten was de nederlaag volgens mij zelfs niet groot genoeg en dat zal een heropstanding van het VB nog vertragen of zelf tegenhouden. Er was een Tabula Rasa nodig om iets nieuws uit te bouwen. Er is geen betere periode om te herstructureren na een nederlaag zoals deze. Ik stelde toen dat het politieke vacuüm dat gecreëerd ging worden na de N-­VA zou moeten worden opgevuld. De rol van het nieuwe Vlaams Belang moet erin bestaan om die rol op zich te nemen. Er is een duidelijke visie nodig om een nieuw project te lanceren om op die manier dat vacuüm in te vullen en opnieuw de grootste partij van Vlaanderen te worden.

We zijn een jaar later en het nieuwe Vlaams Belang is er nog lang niet. Een positieve laatste peiling (13.9 %) kan de schijn hoog houden dat het momentum is ingezet maar de kenners weten wel beter. Het externe kader was nu eenmaal perfect voor een partij als het Vlaams Belang. Als je de score in die peiling vergelijkt met wat zusterpartijen scoren dan weet je dat er nog een lange weg te gaan is. Er waren ook enkele peilingen afgenomen net voor de start van de vluchtelingencrisis in oktober 2015 en in januari 2016 waar het VB telkens slechter scoorde dan in mei 2014 (respectievelijk 9.8 % in Antwerpen stad en 3.6 % in Antwerpen stad bij een peiling bij jongeren, de slechtste score van alle partijen). De negatieve tendens bleef zich dus nog doorzetten, de vluchtelingencrisis kwam dan ook als ‘een geschenk’ uit de hemel gevallen, de ironie…

Zaaitijd

Dat Van Grieken voorzitter is ‘moeten’ worden bij het Vlaams Belang is eigenlijk triest. Waar is de Michel, De Wever of Beke van het Vlaams Belang? Die generatie ontbreekt. Je oogst wat je zaait en het VB heeft 20 jaar niets gezaaid waardoor de generatie tussen Van Grieken en de partijtop onzichtbaar is. Een zware fout waar iedereen nu de gevolgen van moet dragen. Niet op zijn minst de militanten, die jarenlange inzet niet beloond zien. De partijtop kan zichzelf gelukkig prijzen met de enkele zitjes die nog resten in de parlementen, met als hoofdvogel het zitje in het Europaparlement, waar naarstig voor gevochten werd onder het mom van een voorzittersverkiezing. De vlucht naar voor, misschien? Je zou het de oude leiding godverdomme kwalijk moeten nemen. Het is dus dringend tijd om te zaaien, zodat er ooit nog eens kan geoogst worden. Ik kan geen beter kader bedenken dat de huidige setting, zowel intern als extern.

Doorbreken van het politiek spectrum

Het politieke spectrum van België is volgens de perceptie zeer uitgebreid, met een aantal klassieke partijen, een grote nieuwe rechts­liberale volkspartij en een aantal kleinere oppositiepartijen. Dat is echter de perceptie, de realiteit leert ons dat er maar zeer kleine verschillen zijn tussen de partijen onderling. Inhoudelijk proberen ze voor de verkiezingen die verschillen uitgebreid aan de man te brengen. Na de verkiezingen echter verplicht het systeem ons er toe om de verschillen achterwege te laten en enkel naar de gelijkenissen te kijken. Dat zorgt er voor dat een verkiezing zo goed als niets verandert. Het systeem zorgt er voor dat, eens je aan de macht komt, je het reeds voorbereide pad moet blijven volgen.

Men kan dus helemaal niet spreken van een PS­-model of een N-­VA-­model. Wie ook de verkiezingen wint, de grote lijnen blijven altijd bewaard. Same shit, different assholes, zoals men in het Engels zegt. Het is hoogstens wat mangelen in de marge. Om die reden zal ook N-­VA niets kunnen realiseren. Als ze geluk hebben kunnen ze de perceptie hoog houden in 2019 en naar de kiezer stappen met de boodschap dat ze goed bezig zijn, maar dat er meer tijd nodig is. De kiezer zal uiteindelijk ook dit bedrog doorzien. In dat politiek spectrum zit net de meerwaarde van het Vlaams Belang. Als partij die als het ware gedoemd is om nooit te regeren, zijn ze in staat om dat klassieke model te breken, ze zijn extern immers nog steeds maagdelijk wit. Door electorale macht te verwerven kunnen ze het pad in de richting sturen die ze wensen. Dat bepaalde zaken van het 70-­puntenplan zijn uitgevoerd zonder ooit te regeren bewijst deze stelling. Agendasetting als een politiek wapen, dat onderschreef ik ook in mijn artikel van vorig jaar waar ik het Vlaams Belang zag als noodzakelijke oppositiepartij. Dat is één manier, maar daar ben ik echter van afgestapt. Ik geloof in meer.

De toekomst is van ons

Liberalen, socialisten, christendemocraten, vakbonden… Als je die woorden hoort, dan denk je aan de 20ste eeuw. Dat is net het probleem met ons politiek systeem, het is twintigste eeuws, oubollig, achterhaald. De partijen verschillen enkel in naam en uiterlijk van elkaar. We moeten streven naar een nieuw systeem. De zogenaamde verschillen tussen rechts en links overstijgen. Een tegenbeweging opstarten tegen dit ongebreideld mondialisme, tegen grootheidswaanzin van eurofielen, tegen het ecofascisme, tegen het huidig fiscaal systeem, tegen de individualisering en tegen de vervreemding van onze eigen maatschappij.

We moeten strijden voor een terugkeer van de soevereiniteit, meer macht voor onze eigen wetgevende organen, het grote democratisch deficit terugdringen. De burgers opnieuw vrijheid en verantwoordelijkheid geven, de staat afbouwen en meer vertrouwen creëren. We moeten een coherent verhaal brengen. Sociale dumping en vervreemding zijn nauw verbonden met elkaar, fiscale fraude is verbonden met mondialisering, juridische onrechtvaardigheid is verbonden met de EU, sociaal onrecht en massa-­immigratie zijn verbonden met ongebreideld kapitalisme enzovoort. Je kan niet strijden tegen de massa-immigratie zonder ook tegen de EU te strijden en ons sociaal systeem aan te pakken. Net zoals er 20 jaar geleden een vacuüm ontstond tussen het Vlaams Belang en de systeempartijen, zal er na de N-­VA kater ook een vacuüm gecreëerd worden. Dat vacuüm moet opgevuld worden. De vraag is door wie.

Het speelveld

De klassiek partijen sterven uit, letterlijk. Elk jaar zien we een verhoging van de gemiddelde leeftijd en een daling van het aantal leden. Dit is echter een fenomeen dat ook niet vreemd is bij het Vlaams Belang. Maar in tegenstelling tot de classico’s zijn de opportuniteiten voor het Vlaams Belang veel groter. Maagdelijk wit, geen schandalen, duidelijke, tastbare doelstellingen en niet gebetonneerd in machtsbastions en allerhande belangenvermengingen. Je moet goed gek zijn om jezelf als succesvolle, jonge persoon te gaan prostitueren voor een classico. Er zit geen toekomst in, geen dynamiek, geen overtuiging en geen wilskracht enkel verleden, status quo en berusting. Soort zoek soort, de grijze garnalen en mosselen zullen hun weg wel blijven vinden naar deze classico’s in de hoop op één van de vele postjes dat de particratie rijk is. Laat ze maar doen, tegenstanders zonder overtuiging zijn gemakkelijke prooien.

Groen en de PVDA rijden zichzelf vast in dogmatisch denken en missen het ideologische debat rond immigratie en identiteit volledig. Als ze echter hun utopische, dogmatische ideologische denken opzij kunnen zetten om meer pragmatiek in hun ideeën ingang te laten vinden, kunnen ze de stem van de Vlaamse arbeider, die hopeloos een beschermheer zoekt op dit moment, voor zich winnen. Daarvoor zijn ze echter te ijdel en te arrogant, op die manier zullen ze zichzelf in de vernieling rijden. Hun ideeën botsen met de realiteit en dan is dat vervolgens de schuld van de realiteit en niet van het idee. De N-­VA is ondertussen een groot stuk van het onoverwinnelijke en maagdelijke aura kwijt dat er was tot 2014. De houdbaarheidsdatum op De Wever was echter aan het aflopen dus ze hebben toen eieren voor hun geld gekozen en zijn gegaan voor een regeringsdeelname. Dat zal hun waarschijnlijk 10 jaar aan de macht vast beitelen, wat logische consequenties zal hebben.

Beleid voeren is compromissen sluiten en moeilijke beslissingen nemen. Hoe goed en integer je dat ook probeert te doen, er is een soort ongeschreven wet die zegt dat een machtspartij moet inboeten aan populariteit. Een deel van de uitleg hiervoor heeft waarschijnlijk te maken dat ons kiesstelsel partijen altijd verplicht van samen te werken, grote coalities te vormen en op die manier er nooit iets kan veranderen en een partij nooit zijn programma kan uitvoeren. Het aura van maagdelijkheid, onoverwinnelijkheid en “we gaan het doen“-gevoel dat er was van 2008­-2014 zal bij deze generatie niet meer terugkomen. De weg voor iets nieuws ligt open.

De volgende jaren zijn cruciaal

2018 en 2019 zijn niet onbelangrijk, omdat in deze verkiezingen momentum moet opgebouwd worden naar 2024 en 2029. Het Vlaams Belang moet opnieuw een winnaar worden. De perceptie is alles in de politiek. Essentieel in dat nieuw verhaal en het creëren van die perceptie zijn nieuwe mensen. Visie, leiderschap en de goede mensen. Deze ingrediënten zijn onontbeerlijk. Er wordt aan een visie gebouwd rond de groep van Van Grieken, leiderschap kan groeien met de jaren en met het vertrouwen. Eens de bal aan het rollen is komen er automatisch nieuwe mensen, succes trekt succes aan. De opportuniteiten voor het Vlaams Belang zijn enorm!