“Als je kandidaat-terroristen echt op stang wil jagen moet je vooral blijven herhalen dat het niets met hun geloof te maken heeft”, zo tweette professor Frank Thevissen. Natuurlijk heeft de communicatiespecialist overschot aan gelijk. De terreurorganisaties doen er immers alles aan om hun lafhartige, bloedige en crapuleuze aanslagen op onschuldige mensen aan de Koran te linken.

Het zal je als terrorist maar overkomen.  Je roept je ziel uit je lijf door ‘Allāhu akbar’ (God is groot) te schreeuwen en het democratisch deficit zegt dat het er niets mee te maken heeft. Of verwijst de Islamitische Staat, dat het bloedbad van 22 maart opeiste, naar de Bond van het Heilig Hart of de voetbalclub uit Genoelselderen?  Alleen wil en zal het politiekcorrecte clubje dat niet inzien of toegeven.  Het zou immers het totale failliet van de zo geprezen multiculturele samenleving  blootleggen.

Na zo’n beestachtige aanslagen zou men verwachten dat het gepamper ophoudt en dat de oorzaak van alle kwaad – de islam en niets anders – met de vinger wordt gewezen.  Niets van dat alles: “we moeten meer liefde tonen, ook voor de moslims”, houdt een hulpbisschop ons voor.

“Alleen met grote liefde kunnen we de stad Brussel met al haar breuken genezen”, aldus de uit Limburg afkomstige Mgr. Leon Lemmens. Lemmens vraagt ons expliciet de bewuste tweede kaak aan te bieden. De IS-aanhang ligt te schuddebuiken na het horen van die waanzin. De hulpbisschop is uiteraard niet de enige die het islamitisch Paard van Troje nog verder wil vetmesten, er is immers nog politiekcorrecte haver genoeg. De Linkse Kerk heeft blijkbaar nog altijd niet door dat vrede alleen door weerbaarheid kan bestaan, niet door slaafsheid of kruiperigheid ten aanzien van die barbaarse woestijngodsdienst.

Ook moeten we telkens opnieuw horen dat kansarmoede en uitsluiting de oorzaak van radicalisering en criminaliteit zou zijn. Wanneer we daarover in dialoog willen gaan, weten de gepensioneerde soixante-huitards en hun afstammelingen daar geen antwoord op te geven.

Zelfs de grootste wiskundeknobbel kan niet bijhouden hoeveel ‘positieve discriminaties’ er voor hen werden uitgewerkt. Het resultaat bleef telkens nihil.

Waarom blijven al die moslims hier als ze zo gediscrimineerd worden?  Hebben ze geen recht op onderwijs en geldt de leerplicht niet voor hen? Kunnen ze niet van dezelfde sociale voorzieningen genieten als de autochtone bevolking? Zijn het niet zij die vaak voorrang krijgen wanneer een sociale woning wordt toegewezen? Wie kan er bij de Gezinsbond goedkoper lenen dan zij, wanneer ze een woning willen aanschaffen? Worden hun moskeeën en gebedshuizen niet (overmatig) gesubsidieerd?

Beschikken ze niet over aparte begraafplaatsen voor hun afgestorvenen?  En zo kunnen we nog even doorgaan als het moet.

Men kan zich bovendien de vraag stellen waarom men die klaagzang niet hoort bij andere bevolkingsgroepen die zich massaal in Brussel kwamen vestigen.  Het is blijkbaar eigen aan Noord-Afrikaanse vreemdelingen.

Oh ja, de getto’s! Ze wonen in getto’s, in kansarme buurten. Nog zo’n uitvindsel van de Linkse Kerk, kansarme wijken! Kansarme wijken bestaan niet, die worden gecreëerd door zij die er gaan wonen. Geen enkel plein, straat of buurt is voorbestemd om kansarm te worden.  En de getto’s waarvan sprake, waren geen getto’s wanneer ze zich in de jaren ’60 van vorige eeuw in de volkse buurten van Anderlecht, Molenbeek en Schaarbeek kwamen vestigen. De onwil om zich aan te passen zorgde ervoor dat de oorspronkelijke bewoners het er voor bekeken hielden en massaal andere oorden opzochten. Op geen enkel ogenblik – het was ook niet nodig voor de kosmopolieten – hebben ze hun cultuur (als daar al sprake van kan zijn) – ondergeschikt gemaakt aan de normen en waarden van de gemeenschap die hen met open armen verwelkomde.

En dan gebeurde het onvermijdelijke, de kleine boefjes werden terroristen. Ze hadden het niet zien aankomen. In Madrid, Londen of Parijs, ok, maar toch niet in Brussel of Zaventem.

Nu vertellen ze ons dat we sterker uit die aanslagen gaan komen. Zeg maar eens tegen ouders die hun kind in de luchthaven of in Maalbeek verloren, dat ze er sterker zullen uitkomen. Uit wat gaan we sterker komen? Hebben we bloed, tranen, woede en verdriet nodig om ons sterker te voelen? Zijn we masochisten geworden?

Met ‘tous ensemble’ of  ‘tous unis contre la haine’ (ze doen zelfs de moeite niet meer om de Vlamingen daarin te betrekken) willen ze het kosmopolitisch karakter nog maar eens beklemtonen.

De vele theelichtjes, kindertekeningen, geëmotioneerde en knuffelende mensen aan het Brusselse Beursplein deed ons een beetje aan Woodstock denken, alleen de overjaarse hippies gaven verstek. ‘Imagine’ en ‘Give peace a chance’ van John Lennon, dat in koor werd meegezongen, legt de onmacht pijnlijk bloot. We kunnen ons zo voorstellen dat de Islamitische Staat,  bij het zien van die taferelen, onmiddellijk hun bommengordels en Kalasjnikovs gaan opbergen.

En intussen lopen er tientallen potentiële Abdeslammekes doelloos door de straten van de Brusselse agglomeratie. Anderen doen dat in een BMW cabrio.

Daarnaast worden er nog elke dag asielzoekers geïmporteerd, van wie men de bedoelingen niet kent. Europol legde de vinger onlangs op de stinkende wonde. Volgens de Europese politiedienst zou het aantal geïmporteerde terroristen weleens rond de 5000 kunnen liggen. Het is nu alleen wachten tot ze opnieuw toeslaan.

De vreugdetaferelen na de aanslagen – die de slaafse leugenpers verzweeg – die in Molenbeek en Anderlecht spontaan ontstonden, zijn de kille en beangstigende voorbode van wat ons nog te wachten staat.

Terwijl we dat stukje neerpennen horen we op de achtergrond dat ‘De Madammen’ ontroerd zijn, een West-Vlaamse heeft namelijk koekjes tegen terreur gebakken. Ze zullen nog veel koekjes mogen bakken, massa’s koekjes, willen ze de terreur uitschakelen.

Arm (gemanipuleerd) Vlaanderen.