Gisteren vond het 79ste Vlaams Nationaal Zangfeest plaats. Geen titel of thema dit jaar, gewoon een zangfeest met enkel aandacht voor de traditionele Vlaamse zaak. Een leuke sfeer, dat wel, maar weinig bezielend. Een kort verslagje.

De meeste van onze redacteurs gaan al van in hun kindertijd naar het Zangfeest. De meesten in korte zwarte broek, grijs hemd en oranje das, opmarcherend achter de VNJ-muziekkapel. Toegejuicht door enkele duizenden nationalisten die in deze jonge knapen en kerels hun toekomst zagen en hen opwachtten aan de ingang van het Sportpaleis.

Het grijze blok van het VNJ in de zittribunes daverde telkens wanneer de muziekkapellen op het middenplein marcheerden en het beste van zichzelf gaven. De rest van het publiek werd enkele uren lang opgewarmd voor een jaar vol actie, boeiende (partij)politiek en levendig enthousiasme. De toespraken logen er dan ook niet om: “Vlaanderen bevrijd je niet van in je luie zetel! Kom op straat en doe uw ding! Jong of oud, dat maakt niet uit.“

Ondertussen zingen we ons lied in de kleinere Lotto-Arena. Intiemer, dat wel, maar een spijtige vaststelling dat we met onze 5000 Vlaamse harten niet meer zouden opvallen in het grotere Sportpaleis 20 meter verder. Het grote grijze blok van het VNJ is gereduceerd tot één blokje van een 50-tal plaatsen en wanneer de kleinsten naar de ‘kinderopvang’ vertrekken, schieten er nog een twintigtal ‘oudsten’ en leiding over. Paas-examens, weet u wel, qua ’timing’ heeft het ANZ hier alvast een cruciale fout gemaakt, wil het de jeugd aantrekken.

Niet getreurd, het VNJ is tenslotte niet de enige maatstaf om het succes van het Zangfeest op af te rekenen. De toespraak is de barometer van ieder Zangfeest en zou – naast de optredens van de muziekkapellen – het hoogtepunt moeten zijn van dit gebeuren, of eerder het orgelpunt, gezien de context. Maar we bleven op onze honger zitten. Er werd niet meteen iets verkeerd gezegd, maar bezield verlieten we de Lotto-Arena allerminst.

Het klopt dat een topchef zijn beste producten niet te lang in de vriezer moet laten steken, maar als wij ons niet vergissen gebruikt een topchef überhaupt geen vriezer, tenzij om enkele speciale effecten uit zijn hoed te toveren. De beste producten worden immers vers bereid en dito opgediend. En wanneer een klant kiest voor een bepaald topgerecht en hij moet daar 5 lange jaren op wachten, dan trekt die klant naar een ander restaurant. Zo simpel is dat.

Neen, voor onze kritische geesten was het een makke rede. Fijn dat er een koersploeg werd opgericht, leuk dat we gaan betogen tegen een voetbalstadion op een uiterst slecht gekozen en voor WalloBrux strategische plaats, maar het echte werk dient veel ruimer gezien te worden dan de traditionele Vlaamse verzuchtingen die we sowieso elk jaar te horen krijgen tijdens het zingen van een resem prachtige – daar niet van – liederen. De metapolitiek ontbrak met andere woorden volledig op dit 79ste Zangfeest.

Wat zijn we immers met een voetbalstadion dat wél in Brussel ligt, als we in datzelfde Brussel geen Nederlands of zelfs geen Frans meer horen (waar we in een andere tijd een vreugdesprong voor zouden gemaakt hebben)? In een periode waarin Vlaanderen en Brussel letterlijk overspoeld worden door tienduizenden nepvluchtelingen, liggen de prioriteiten immers elders. Maar over de asielcrisis werd tijdens de toespraak van de VNZ-voorzitter met geen woord – zelfs geen letter – gerept.

Nochtans werd er onder de aanwezigen wél veel gesproken over de écht grote problemen die Vlaanderen momenteel bedreigen en die niet vanuit Wallonië komen, maar wel vanuit Afrika en Azië. De voorzitter zal gedacht hebben: “Ik vermaan de N-VA even aangaande de communautaire stilstand, maar laten we niet overdrijven en hen dus met rust laten aangaande hun desastreuze migratiebeleid…” We vermoeden echter dat er gisteren wél een draagvlak voor te vinden was.

Maar goed, we hebben desalniettemin genoten van de muziek, het goede gezelschap en de vele gezichten die we in (te) veel gevallen lang niet meer gezien hadden. We zagen ook een strijdbaar NSV! dat op de gepaste tijd een spandoek ontrolde met de duidelijke boodschap: “Dit is de tijd: ga in het verzet!” Daarom ook dat we blij zijn dat we donderdag terug de straat op kunnen tijdens de NSV!-betoging in Leuven. Daar wordt ook gezongen, maar bovenal, daar wordt de strijd écht gevoerd! Tot dan!