Mag ik toch nog even terugkomen op het hier verschenen artikel over die aan De Strangers uitgereikte prijs? In Schoten moest er op zondag 29 november inderdaad met de ellebogen worden gewerkt – en niet alleen door politici… – om binnen te geraken in Zaal Forum aan de Markt. Wie niet vooraf had ingeschreven, diende voor dranghekken aan te schuiven tot de genodigden waren gezeten om in de schaarse restzitjes nog een plaatsje te kunnen bemachtigen.

Wat er dan in die zaal te doen was? Wel, een niet alledaags gebeuren: als 13^de in de rij mocht het nog steeds razend populaire zangkwartet De Strangers er de Jozef Simonsprijs in ontvangst nemen op een zogenaamde academische zitting. Zelden een akademische plechtigheid meegemaakt die zó onacademisch verliep, maar laat ik even uitleggen waarover het ging.

Die Jozef Simonsprijs, die zijn naam dankt aan de Kempische schrijver en dichter die de wat doodgezwegen maar nog steeds aangrijpende roman “Eer Vlaanderen vergaat” heeft geschreven, is een héél lovenswaardig initiatief van Marnixring Voorkempen Pater Stracke, waarvan de geschiedenis teruggaat naar het jaar 1990, toen voor het eerst de prijs werd uitgereikt aan wijlen Arthur de Bruyne (1912-1992). De meeste lezers van ReAct zullen wel weten dat die eerste laureaat jarenlang, onder schuilnaam E. de V., dossiers schreef in ’t Pallieterke die van niet weinig jeugdige lezers flaminganten hebben gemaakt.

Na hem hebben nog twaalf andere personen (ja, dames, allemààl mannen) of verenigingen zich in die gegeerde onderscheiding mogen verheugen. Oogmerk van de initiatiefnemers: waardering tonen voor de persoon of vereniging “die zich op cultureel, sociaal of economisch gebied verdienstelijk heeft gemaakt en zo onze jeugd tot inspirerend voorbeeld dient”. De prijs wordt om de twee jaar uitgereikt.

De motivering van de Voorkempsense Marnixring om de vier olijke en vrolijke sinjoren met die prestigieuze prijs te vereren werd, met hier en daar de passende kwinkslagen, uitgesproken door Koen van Cleemput, voorzitter van de werkgroep Jozef Simonsprijs. Zijn Aantwaarpse parodie “Waarom ik hier sta” op De Strangers werd door de tjokvolle zaal op waarderend gelach onthaald, zoals tevoren ook de uitgesproken Vlaamsgezinde inleiding van voorzitter Bart Fierens op massale bijval had mogen rekenen.

Zijn fijne steek onder water (of was het erboven?) op de keuze van zijn vereniging voor het Angelsaksische service club in plaats van die gewoon in eigen taal een dienstenclub te noemen, was ook niet mis te verstaan. Voor wanneer zal ’t zijn, Marnixring Nationaal? Het mag ironisch heten dat de lofrede voor de gelauwerde dialectzangers werd uitgesproken door gewezen administrateur-generaal van de BRT, de omroep die de razend populaire Strangers wegens een partijpolitiek “incorrekt” optreden genekt heeft.

Het pleit voor hem dat zijn ook al geestig gekruide pleidooi bol stond van de waardering voor zowel Jozef Simons, schrijver van de wat doodgezwegen maar nog steeds vrij aktuele roman “Eer Vlaanderen vergaat” en van nog steeds gezongen volksliederen, als voor De Strangers, die zongen wat het volk voelde. Zei Goossens: “Jozef Simons zou vanuit de hemel, waarin hij geloofde, met het grootste plezier die prijs aan het viertal zijn komen overhandigen”.

Pikant gegeven: dat viertal had zelf met aandrang gevraagd zijn straffe schimplied op Jacques Brel te mogen laten horen met onder andere deze gepeperde kost: “Een Franse luis is veel te klein om een Vlaamse leeuw te bijten – Brusseleirke toch, ge moest oe schoame!” Het siert de vier van Aantwaarpe dat zij hun geldprijs van 1.500 euro groothartig wegschenken aan Moeders voor Moeders. En toen barstte de geestdriftige samenzang los, als klinkend bewijs dat die goeie ouwe Strangers, na vijftig jaar schele Vanderlindens en andere blauwe geschelpten, nog altijd voortleven in hart en geest van de Vlamingen en niet alleen die van Aantwaarpe.