Net als in Europa staat immigratie in Amerika tegenwoordig hoog op de politieke agenda. Dit is te danken aan één man: Donald Trump. Deze vastgoedmiljardair heeft zich in de strijd geworpen om de Republikeinse nominatie, d.w.z. om hun kandidaat te worden in de presidentsverkiezing van 2016.
Ook net als in Europa wordt Amerika eigenlijk geregeerd door één partij, één klasse, die wel bestaat uit meerdere partijen, maar die in essentie hetzelfde ‘progressieve’ beleid voert. Veel immigratie is hierbij topprioriteit. Democraten willen dit graag omdat 70% van de immigranten op hen stemt, en vanwege hun vijandschap tegen de traditionele, Christelijke, blanke Amerikanen. Republikeinen bevorderen de immigratie onder druk van de grote bedrijven, die met goedkope immigranten de lonen willen verlagen. Door dit alles heen speelt ook nog de druk van Joodse pressiegroepen die veel immigratie willen, omdat zij menen dat het voor Joden beter is als Amerika geen homogene samenleving meer is, waar Joden in de gaten kunnen lopen als buitenstaanders.
De meerderheid van de blanken heeft schoon genoeg van de ongebreidelde immigratie, maar net als in Europa werkt de elite nauw samen om te voorkomen dat deze volkswil politieke vertegenwoordiging krijgt. De Republikeinse kandidaten die zich eerst meldden waren dan ook kleurloze pionnen van de partijbonzen. Dieptepunt is wel een zekere Jeb Bush. Inderdaad: familie van de twee (!) andere Bush-presidenten, die ons in de rampzalige oorlogen in het Midden-Oosten stortten. Deze Jeb Bush geeft de indruk weinig begaafd te zijn, en eigenlijk alleen vanwege zijn familie een carrière te kunnen maken. Een politiek correct, zacht ei, dat willoos de belangen van de pressiegroepen zou behartigen, daarbij angstig en tevergeefs hopend dat links hem niet voor racist zal uitmaken.
Op dit toneel verscheen ineens Donald Trump. Trump die zijn teksten niet van een scherm opleest, maar uit het hoofd spreekt. Trump die niet gekocht kan worden, en die niet afhankelijk is van grote sponsors, omdat hij al miljardair is. Trump die zonder gêne politiek incorrecte dingen zegt. Trump die niet door het stof gaat als hij daarop wordt aangevallen, maar zijn punt juist nog aanscherpt. Trump de geharde zakenman die in elke discussie overeind blijft. Trump die al vele jaren een zeer bekende persoonlijkheid is, en perfect met de media weet om te gaan. Trump die tot dusver nog maar één punt van zijn verkiezingsprogramma heeft uitgewerkt: vermindering van de immigratie.
Trump lijkt niet te worden geleid door een diepe ideologische overtuiging, aangezien hij vaak van standpunt is veranderd. Hij lijkt meer iemand die een goede ‘manager’ wil zijn, en die inziet dat de immigratie totaal uit de hand loopt. Dat zijn dochter Joods geworden is, dat zijn kleinkinderen Joods zijn, en dat hij uitgebreide contacten heeft met Joodse belangengroepen, geeft menig nationalist de zorg dat Trump alleen maar dingen roept die populair zijn, om na zijn verkiezing zijn plannen te veranderen, en wellicht aanvallen op Iran en Syrië uit te voeren ter wille van Israël. Dat is mogelijk, maar dit geldt voor àlle kandidaten. Bij Trump is er in ieder geval nog de kans dat het anders uitpakt.
Links reageert op Trump voorspelbaar hysterisch. Interessanter is het steekspel binnen de Republikeinse gelederen. Hun hele establishment keerde zich tegen hem, met in wezen dezelfde verwijten als links (!). Tekenend was dat de neoconservatieve televisiezender FOX tijdens een debat tussen de Republikeinse kandidaten bij monde van debatleidster Megyn Kelly het voortouw nam om te proberen Trump te laten afgaan. De andere kandidaten hielden zich hierbij eigenlijk afzijdig, misschien er op vertrouwend dat FOX voor hen de kastanjes wel uit het vuur zou halen. Trump bleek echter niet te stoppen. Hij leidt nu in populariteit bij de Republikeinen met 30%, terwijl nummer twee zweeft rond de 18%.
Zou Trump president kunnen worden? Daarvoor heeft hij alle stemmen nodig van de conservatieve kiezers, en moet hij dus absoluut de Republikeinse kandidaat worden. De partijbonzen hebben door het ondoorzichtige kiessyteem een hele trukendoos om dit te voorkomen. Trump had echter een troefkaart: als hij de nominatie niet zou krijgen, zou hij als onafhankelijk kandidaat aan de verkiezingen deelnemen. Dit zou betekenen dat het conservatieve kamp zou splijten, zodat de Democraten zeker de verkiezingen zouden winnen.
Deze troef heeft Trump afgelopen vrijdag echter uit handen gegeven, door een officieel document te tekenen dat hij de Republikeinse kandidaat zal steunen, ook als hij dat niet zelf is. Maar Trump blijkt een meesterlijk onderhandelaar. Hij heeft namelijk in ruil geëist dat de partijleiding hem ‘eerlijk’ zal behandelen, en wat dat betekent kan Trump helemaal zelf bepalen. Sterker nog: door deze belofte van Trump officieel aan te nemen, heeft de partijleiding zich tegen haar wil met zijn onorthodoxe programma verbonden!
Ondertussen ziet Trump zijn kansen op het presidentschap steeds verder groeien. Volgens een peiling op 5 september van SurveyUSA zou hij bij de verkiezingen alle Democratische tegenkandidaten verslaan.
Voor nationalisten lijkt de kandidatuur van Trump op korte termijn zeker hoopgevend. Hij heeft de discussie over immigratie wagenwijd opengegooid en met zijn standpunten het debat een stuk in nationalistische richting getrokken. Zelfs als hij zich niet aan zijn beloftes houdt na de verkiezingen is dit aanzienlijke winst.
De vooruitzichten voor de langere termijn zijn gemengd. De Republikeinse partij verlokt de blanke kiezers op hen te stemmen, maar verbreekt haar beloften keer op keer. Het beste voor nationalisten zou dan ook zijn, dat de Republikeinen ten onder gingen, en er een andere partij opkwam, die wèl de belangen van haar blanke kiezers vertegenwoordigt.
Door de populariteit van Trump zouden de Republikeinen een onverdiende opleving kunnen krijgen. Tenzij Trump de partij totaal weet om te bouwen als hij tot president gekozen wordt, is zo’n opleving allerminst welkom. Wel is er de mogelijkheid dat het kamp-Trump zich binnen de partij zozeer weet op te bouwen, dat ze een succesvolle afsplitsing van de partij kunnen oprichten.
Ondertussen is het wel hartverwarmend te zien hoe Trump de heilige huisjes van het kwaadaardige establishment onderuit haalt.
