De N-VA: oppositie voeren tegen je eigen beleid

Bart De Wever doet het weer! De N-VA-voorzitter heeft er zo’n hand van weg om op tijd en stond oppositie te voeren tegen het eigen regeringsbeleid of zelfs tegen zijn eigen uitgangspunten. Het bekendste voorbeeld bij de N-VA is natuurlijk de Vlaamse onafhankelijkheid. Dit staat in de partijstatuten, maar geen enkele N-VA’er durft dit nog openlijk verdedigen en er zijn er al die zelfs zeggen dat men voor Vlaamse onafhankelijkheid maar op het Vlaams Belang moet stemmen.

Onlangs puilde onze traditionele berichtgeving uit van een uitspraak van De Wever over radicalisering van moslimjongeren en gevoerde immigratie- en integratiebeleid van de laatste decennia: dat is kompleet mislukt, aldus De Wever.  De Wever heeft – wederom – een overschot van gelijk wanneer hij zulke analyse maakt, maar hij vergeet wel twee zaken. Eerst en vooral was het niet de N-VA of zijn voorloper, de Volksunie, die dezelfde analyse al maakte in de jaren tachtig en negentig; en ten tweede zit de N-VA al meer dan een decennium mee in de Vlaamse regering waar ze zelf verantwoordelijk is voor inburgering.

Wie had dat voorspeld?

In de jaren tachtig en vooral negentig werd het toenmalige Vlaams Blok verketterd omdat zij al lang voor de andere partijen opperde dat het met die ongecontroleerde immigratie uit vooral moslimlanden uit de hand ging lopen. Nu, hier moet men geen helderziende voor zijn om dit te kunnen voorspellen en het Vlaams Blok was hier misschien minder visionair dan het lijkt. Het probleem was meer dat de andere partijen de andere kant opkeken om hun gevoerde beleid vanuit naïeve ideologische overwegingen te kunnen handhaven. Het resultaat was dat de politiek zich meer ging bezighouden met het bestrijden van de ideeën van het Vlaams Blok in plaats van het probleem bij de wortel aan te pakken. Men schiet in deze liever op de pianist natuurlijk!

Oppositievoeren tegen eigen N-VA regeringsbeleid

Dat de Antwerpse burgemeester dit soort uitspraken doet, is niet nieuw. De partij van De Wever is groot geworden met grootspraak. In eerste instantie is de groei van de N-VA op conto te schrijven van de electorale ondergang van het Vlaams Belang. De N-VA had en heeft er alle baat bij dat er een cordon sanitaire (en vooral ook een mediacordon) ligt rond het Vlaams Belang, want dat is juist hun enige levensverzekering. Het isolement rond die partij die de dingen wel bij naam noemde deed de N-VA dezelfde analyse maken, maar dan met politiekcorrecte recepten.

De andere partijen hebben in twee decennia opmars van het toenmalige Vlaams Blok ook geleerd dat opsluiten van een partij in een isolement niet altijd resulteert in een electorale ondergang van die partij. Dus hebben de traditionele partijen dit maal ervoor gekozen om de N-VA al wel van bij aanvang op te nemen in het beleid om ze zo te neutraliseren. De Wever en co hebben hier een heel tactisch spel opgezet om VB-analyses te maken om daarmee kiezers te halen en dan toch mee aan het beleid te mogen deelnemen. Met andere woorden: de N-VA spreekt (naar politiekcorrecte normen) harde taal, maar voert een beleid zoals pakweg de CD&V en Open-VLD dit zouden doen. Echte verandering nihil natuurlijk!

Omdat De Wever voelt dat die regeringsdeelname niet het verhoopte applaus oplevert, voert hij oppositie tegen het eigen gevoerde beleid. Hij en vele andere politici weten dat de bevolking immers snel vergeet… Het draait trouwens toch om de poppetjes en minder om de inhoud. De Wever stelt dat de ongecontroleerde immigratie en het makke integratiebeleid verantwoordelijk zijn voor de malaise die we nu kennen. Dit klopt! Maar hij vergeet wel dat het departement inburgering al elf jaar onder N-VA-voogdij staat!

De N-VA-voorzitter krijgt trouwens een cynisch schouderklopje in de rug vanuit onverwachte hoek. Zowel Jozef De Witte van het CGKR als Wouter Van Bellingen van het minderhedenforum doen zelf een ‘De Weverke’.  Zo geven beide heren De Wever gelijk, maar ze draaien de inhoud om. De Wever doelt natuurlijk op de makke houding tegenover nieuwkomers waar Van Bellingen en De Witter opperen voor een omgekeerde integratie, meer antidiscriminatiewetten en een strengere naleving van die wetten. En zo krijgt De Wever de boemerang die hij in de lucht gooide in z’n eigen gezicht terug. Aan de ene kant staat het Vlaams Belang dat terecht stelt dat De Wever en zijn partij enkel maar op de bühne dezelfde analyses maakt, maar er geen jota mee aanvangt en een beleid van pappen en nathouden voert. En aan de andere kant staan de politiek correcten die in omgekeerde zin hetzelfde opperen.  Hoelang komt De Wever daar nog mee weg?  Wordt vervolgd…