Eind vorig jaar stierf koningin Fabiola op haar zesentachtigste. Bij dit soort van overlijden staan de baronnen, BV’s, en andere vrienden van België en het koningshuis in een rij aan te schuiven om in onze media een opgevoerd nummertje te komen brengen over alle goede kantjes van de overledene(n). Het moet nu wel weer lukken dat er een tweetal maanden na het overlijden plots berichten opduiken die een minder fraai beeld schetsen van Boudewijn en Fabiola. Een onderzoekster (Anne Moreli) van de Vrije Universiteit Brussel bracht net een boek uit over het leven van Fabiola. De linkse historica omschrijft in haar werk de band tussen het koningspaar enerzijds en de Spaanse dictator generaal Franco anderzijds. Nu, dat koningshuizen contacten onderhouden met dictaturen binnen en buiten Europa is niet nieuw. Evenzeer dat het niet nieuw is dat onze media en Belgischgezinde politieke partijen dit soort van contacten en relaties meestal met een grote mantel der liefde duidt om niet de indruk te wekken dat er iets mis zou zijn met de monarchie zelf.
Dat Boudewijn en Fabiola goede banden onderhielden met dictator Franco moet naar alle waarschijnlijkheid ook op allerlei redacties en bij de politieke klasse geweten geweest zijn. Het Belgisch regime zat op dat moment vrij verveeld met de zaak, want hoe moest men figuren uit het Francoregime, die uitgenodigd waren op bijeenkomsten die georganiseerd waren door het koningshuis, buiten houden om het imago hoog te houden? Vanuit radicalere linkse kringen werd dit voorval wel aangekaart, maar doordat de Belgische gezindheid vanuit die linkse middens en vanuit een reactionair gevoel tegenover republikeins rechts, zal ook hier die mantel der liefde wel groot genoeg geweest zijn.
Twee maten en twee gewichten.
Dat meer dan vijftig jaar na de eerste contacten tussen het toenmalige koningspaar en generaal Franco er nu wat over bericht wordt en dat men vanuit sommige journalistieke middens wat verontwaardigd doet, roept toch enkele vraagtekens op. Indien er banden zijn tussen nationalistische politici en zielsverwanten in het buitenland, klinkt het hier in onze media veelal moord en brand. De waarschuwingslichten springen meteen op rood wanneer Vlaams Belangers contacten onderhouden met Marine Le Pen, Geert Wilders of Heinz-Christian Strache. Nochtans politici die democratisch vertegenwoordigd zijn in hun parlementen. Als koning Boudewijn, of Prins Laurent op de koffie gaan bij Mobutu of Kabila, of wanneer het koningspaar Boudewijn en Fabiola goede contacten onderhielden met dictator Franco, dan doet men wel wat verontwaardigd, maar hier geen moord-en-brand-scenario’s of een afwijzing van de ondemocratische instelling die het koningshuis is. Het koningshuis in een onderdeel van het door de media zo geliefde België dat de fratsen van prinsen Laurent en Filip, het gesjoemel van Albert en Fabiola, de overdreven christelijke ingeving van Boudewijn en Fabiola en de vriendschapsrelaties tussen de verschillende familieleden van de Saksen-Coburgs met op z’n minst gezegd obscure staats- en regeringsleiders her en der in de wereld met de nodige fluwelen handschoenen worden gekaderd.
Nog aanstootgevender is de manier waarop de politiek met dit soort van zaken omgaat. De zogenaamde ‘democratische’ partijen doen alsof hun neus bloedt wanneer zulke zaken aan het licht komen. Nochtans zijn ze er als de kippen bij om iedere vorm van Vlaams-nationalisme de kop in te drukken. Dit soort van politieke houding legt nogmaals bloot wie uiteindelijk de lakens uitdeelt in dit land. Het koningshuis dat in Franstalig België op veel meer aanhang kan rekenen bij de bevolking dan in Vlaanderen, bepaalt ook mee dat de Vlaamse politieke partijen zich liever inschrijven in het Belgisch denkkader en hierdoor wordt nog maar eens bevestigd dat het voor een Vlaamsgezinde partij moeilijk is om deel te nemen aan de Belgische macht zonder te vervellen tot een Belgische partij. De N-VA zit momenteel op dit keerpunt. Waar ze tijdens de vorige legislatuur de monarchie durfde aan te vallen, is het er momenteel vrij stil aan die kant. Dit is een typisch Belgisch probleem dat wanneer het België zelf aanbelangt, men telkens wel een spreekwoordelijk oogje dichtknijpt. Zowel de media als alle politieke partijen – buiten het Vlaams Belang – hebben hier boter op het hoofd. Dit is niet het eerste keer en het zal zeker ook niet de laatste keer zijn dat we dit soort van verhalen krijgen die wederom zoals gewoonlijk overwaaien….