(OPINIE) Van politiekcorrect (wan)beleid naar syndicaal symplisme

Na drie provinciale actiedagen tegen het aangekondigde beleid van de pas gevormde centrumregeringen is het maandag tijd voor een nationale actiedag. Valt het jullie ook op dat de nationale media – via de meest populistische retoriek van beide zijden van het spectrum – er alles aan doen om tweedeling te creëren tussen stakers/actievoerders en diegenen die wel werken?

Pro’s en contra’s dat verkoopt natuurlijk goed, maar is het allemaal zo simpel als diezelfde media het laten uitschijnen? Als we naar de kant van de actievoerders gaan kijken, dan is de actiemotivatie verschoven van de maatregelen van de regering naar een discussie over een vermogens(winst)belasting. Al heb ik het gevoel dat dit eerder vanuit de vakbondstop is dan vanuit haar eigen achterban, want zij blijven in de media oproepen tegen allerhande beleidsplannen van de regeringen. Als we aan de kant van de werkwilligen gaan kijken, dan kan men ook wel vaststellen dat zeker niet alle werkwilligen het zo maar eens zijn met de plannen van de regeringen, want zij zijn tenslotte ook de dupe van het (wan)beleid van de vorige regeringen en de daaropvolgende besparingsronde van deze centrumcoalitie die nu op ons afkomt. Dus nu gaan stellen dat de bonden enerzijds en de werkwilligen anderzijds pro en contra zijn, is toch wat kort door de bocht.

De vakbondsachterban wordt in deze discussie door de vakbondstop opgejut om de verzuchtingen van de vakbondstop te dienen en niet zijn eigen bekommernissen. Daar zitten vele werkwilligen en vakbondsmilitanten waarschijnlijk meer op één lijn dan die vakbondsmilitanten beseffen. De voorzitters van ACV en ABVV schermen al langer met de macht van het getal om hun grieven kracht bij te zetten en hun militanten dienen enkel om die macht van het getal uit te spelen. Enkele weken geleden klonk de retoriek van de vakbonden vooral tegen de verhoging van de pensioenleeftijd en de indexsprong en daar hoort men De Leeuw (ABVV), Leemans (ACV) en Vercamst (ACLVB) al niet veel meer over zeggen in onze media. ‘Zwaarste schouders, zwaarste lasten’ , een vermogenstaks en de ‘rijken’ die het allemaal maar moeten betalen zijn nu de uitgangspunten geworden.

Hier ontstaat bij mij spontaan de vraag van wie die ‘rijken’ of ‘zwaarste schouders’ eigenlijk zijn. Want als die vermogens(winst)belasting erdoor geraakt, dan durf ik ervoor wedden dat ook mensen met een eigen woonst en wat spaargeld de dupe gaan zijn van dit soort van maatregelen en dus ook een deel van de actievoerders van ACV, ABVV en ACLVB zelf.

Over besparingen in allerhande bodemloze putten zoals immigratie, België, de EU, de sociale zekerheid en noem maar op…, daar wordt bij de bonden en het grootste deel van de politiek angstvallig over gezwegen. En laat nu juist dat zijn waarom een deel van de publieke opinie zich niet laat opjutten door zowel het ene als het andere kamp. Een groot deel van de werkwilligen weet ook dat wanneer men op sommige vlakken geen ander beleid gaat voeren, diezelfde politici binnen afzienbare tijd terug aan onze mouw zullen trekken om de gemaakte begrotingsgaten terug op te vullen. Als de wil van de vakbondstop waarheid wordt en men verandert het beleid inzake immigratie, België, EU, sociale zekerheid en noem maar op niet, dan passeert een groot deel van de Vlamingen niet twee, maar drie keer langs de kassa om de rekeningen te doen kloppen. Via een vermogens(winst)belasting, de normale belastingen en dan na enkele decennia wanbeleid inzake immigratie, België, EU, sociale zekerheid en noem maar nog maar eens een besparingsronde laten passeren…. Men zal dit dan kunnen verkopen als een ‘taxshift’ van arbeid naar vermogen, maar inleveren op gespaarde goeden om netto een ietsje meer te verdienen, is geen structurele oplossing voor de uitdagingen van de komende decennia. De belastingdruk blijft even hoog om het sociale opvangnet niet te verkleinen.  Met andere woorden: van politiekcorrect (wan)beleid naar syndicaal simplisme dus!