We horen meer en meer over de slaven die verhandeld en ingezet worden door onder meer de troepen van het ISIS terroristenleger. Het is nieuws dat ons met verstomming slaat. Nochtans zijn er door de decennia heen talloze berichten over slaven in de Arabische, een aantal Afrikaanse, Aziatische en Latijns-Amerikaanse landen. Waar we nooit wat van vernemen, is de inzet van slaven in het Europa van vandaag.

Slavernij in de wereld

Er zouden wereldwijd zo’n 30 miljoen mensen in de slavernij leven, aldus de Global Slavery Index 2013 (GSI). Een oud zeer dat niet zomaar zal verdwijnen, wel integendeel want de laatste jaren stijgt het aantal slaven. 162 landen kennen officieel vastgestelde slavenhandel. 76% van die slavernij vind men terug in volgende landen:

Mauritanië, Haïti, Pakistan, India, Nepal, Moldavië, Benin, Ivoorkust, Gambia, China, Nigeria, Ethiopië, Rusland, Thailand, Congo, Myanmar en Bangladesh. Er ontbreken in deze lijst mogelijk een aantal landen waar het westen te grote belangen heeft en dus de slavenhandel minimaliseert tot ontkent. Denk bijvoorbeeld aan de kinderprostitutie in (armere) Aziatische landen (Vietnam, Laos, Nepal…).

Hoe meer corruptie in een land, hoe meer kans op slavenhandel en inzet van slaven, zo leren we uit een artikel gepubliceerd in het Duitse webmagazine Deutsche Wirtschafts Nachrichten. Onder hedendaagse slavernij verstaat men mensenhandel, dwangarbeid en aan de gekende slavernij verwante toestanden zoals schuldslavernij, dwanghuwelijken, de verkoop en uitbuiting van kinderen voor arbeid en (seks)industrie en kindsoldaten. Afrika en Azië voeren de trieste lijst van slavernijlanden aan. De meeste slaven kent Indië (13,3 miljoen) gevolgd door China (3 miljoen), Pakistan (2,1 miljoen), Nigeria (700.000), Ethiopië (651.000) Rusland (561.000) en Thailand (472.000), nogmaals volgens de GSI-cijfers. Hoe de GSI de slaven telt, wordt niet meegedeeld.

Niet alleen Aziatische en Afrikaanse landen bezondigen zich zonder schroom aan slavernij, maar ook in Oost- en zelfs West-Europa worden er slaven verhandeld en / of ingezet. De situatie in landen als Albanië, Tsjechië, Servië, Kroatië, Polen, Roemenië en Bulgarije is bedenkelijk maar zelfs Duitsland zou slavernij kennen. Wie dan aan die handel doet en wie slaven inzet, wordt niet verduidelijkt. Dat we ons wel wat kunnen voorstellen aan de hand van berichten die zo nu en dan de pers halen wie de handelaars zijn, staat vast. In de EU-landen zijn de slavendrijvers voornamelijk Chinezen, Indiërs en Turken.

Slavernij in EU / Europa

Volgens de EU Observer kennen een aantal EU-landen al dan niet openlijk slavernij. Polen voert in de EU de lijst aan met de inzet van 71.000 slaven van in totaal 566.000 slaven in de verschillende EU-landen. Na Polen komt Roemenië (22.600 ‘moderne’ slaven). Een degelijk georganiseerd misdadige handelscircuit profiteert van de slavernij. Transport, verkoop, bemiddeling en de tewerkstelling aller aard zijn de sectoren van het internationaal banditisme dat zich toelegt op deze walgelijke praktijken. Koppel daar de nodige corruptie aan en alles blijft in stand gehouden.

Niemand zal verbaasd zijn dat arme corrupte landen als Roemenië, Bulgarije of Albanië, Bosnië en het betwiste Kosovo slaven inzetten en / of verkopen maar dat Polen deze lijst in Europa en de EU aanvoert, is verbazingwekkend. Of niet? Het land stuurt massa’s werknemers naar Duitsland, België, Nederland, Frankrijk die er als nep-zelfstandigen tegen dumpingrijzen in de bouw werken. Het is geweten dat in vele gevallen grote aantallen van die werknemers in soms verhakkelde appartementen samenhokken en zo het verdiende geld naar Polen versassen. Dit is geen slavernij, althans niet officieel. Zo kan je je de vraag stellen of het afmattend inzetten van al te goedkope Oost-Europese chauffeurs die met lichte vrachten (tot 3,5 ton) de Europese landen rondhossen, soms 18 tot 20 uur rijdend, niet onder slavernij mag geplaatst worden. Toevallig (?) zijn het net die landen, die hun mensen hier te werk stellen voor een habbekrats, de landen die in eigen grenzen het meeste aantal Europese slaven hebben.

Maar we moeten ook in eigen boezem kijken. Het zelf opdracht geven aan die lage loonwerkers – maandlonen waarmee iemand hier onmogelijk een maand kan leven, zelfs niet voldoen aan de meest primaire behoeften – is medeplichtigheid aan dit systeem dat de EU met zijn open grenzen massaal promoot. Lazen we in de rapporten niet dat corruptie aanzet tot slavernij? En laat ons nu net vermoeden dat de EU niet alleen decadent is, maar ook corrupt, een uitwas van die decadentie en de immorele inzet van al dan niet officiële slaven is dat ook.