Een belachelijke titel voor een belachelijke hetze. Enkele N-VA’ers waren erbij toen VMO-aanvoerder en voormalig Volksunie-senator zijn verjaardag vierde. Hysterie alom want gecombineerd met de uitspraken van minister Jan Jambon zou dit wel het bewijs moeten leveren dat niemand minder dan de nationaal-socialisten nu over België en Vlaanderen heersen. Terwijl, de socialistische “logica” volgende, de PS en SP.a nog een pak verder gingen.
Bob Maes was senator tussen 1971 en 1985 voor het arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde, voor de partij Volksunie. Onder de regeringen Tindemans II (CVP, PSC, BSP, PS, FDF en VU) en Van den Boeynants II (CVP, PSC, BSP, PS, FDF en VU) was de Volksunie deel van de meerderheid. Een meerderheid die dus zijn stem kreeg van senator Bob Maes. De “logica” verderzettende van de hedendaagse hysterie wil dit zeggen dat alle partijen behalve de liberalen en de groenen hebben geregeerd, mede dankzij de stem van Bob Maes.
Dan zwijgen we nog over de Benelux-gedachte waarvan de blauwdruk door Joris Van Severen is bedacht of over de federale staat waar het Vlaams Nationaal Verbond voor ijverde. En al zeker over de Europese Unie met Duitsland als centrale macht waarbij de Euro de facto de Duitse mark is, een idee van….
Het toont vooral waarin een klein land nog eens extra klein kan zijn. Terwijl in Noord-Ierland de radicale protestanten en katholieken samen een regering kunnen vormen, bestaande uit Ian Paisley en meerdere katholieke commandanten van het IRA, moet men er hier hysterisch over worden. Wat men verzoening noemt in Noord-Ierland moet hier hysterisch behandeld worden. Niet uit principes, maar omdat links zich niet meer kan laven aan de federale vetpotten van de macht.
Eén reactie op “PS en SP.a “collaboreerden met VMO””
De Walen kunnen zich niet verzoenen met Vlaanderen, ze beschouwen zich als een soort herrevolk, hun Nazi kopstukken zijn de dans ontsprongen zoals Leon Degrelle, en was Hergé ook geen sympathisant van het nieuwe rijk , en hij wordt tot vandaag de hemel in geprezen, vele zagen in de Duitse overwinningen van het eerste uur een soort licht in de chaotische duisternis van die tijd, Als zelfs de kerk van op de kansel opriep om te gaan strijden tegen de communisten,
tot de Duitse gruwel aan het licht kwam na hun nederlaag , werd het weer chaotisch en duister, de repressie moest niet onderdoen voor de Duitse misdaden,, het crapuul werd weer baas van de straat, de communisten werden plots helden van het laatste uur toen de vijand reeds lang verdwenen was, ze rekenden op een gruwelijke manier af met mensen die nog idealen hadden, De laffe overheid die naar het buitenland gevlucht was liet begaan, de doodvonnissen werden ondertekend door een gek, want de echte verantwoordelijke durfde zijn gekroonde kop hier niet meer laten zien, het zou ook gênant geweest zijn, op de koffie bij Hitler om dan te moeten beslissen wie tegen de paal moest. Het Belgisch Regiem liet haar ware gelaat zien tegen Vlaanderen, de laatste Vlaamse intellectuelen moesten verdwijnen. zelfs een kreupele ziek oude man werd tegen de paal gezet. Honderden onschuldige Vlamingen werden lastig gevallen en opgepakt, om met zware trauma’s weer vrijgelaten te worden, gevoed door burenruzies jaloezie en nijd van het gepeupel ( verhalen die mijn neutrale moeder me vertelde), .in de jaren tachtig wilde ik toch eens weten hoe de mentaliteit was bij de witten en ik ging naar hun gelegenheden, op mijn vragen kreeg ik alleen geklaag en gezaag en ze werden door België achteruit gesteld ze kregen niet waar ze recht op hadden, en die zwarte smeerlappen die hadden het vandaag allemaal goed, (vele onder hun zette bij hun vrijlating een zaak op met succes,) over mijn vraag naar hun daden (of waar was wat in het zwartboek der zwarten te lezen stond) zwegen ze wijselijk. ook ging ik naar de bals van het Sintmaartenfonds de verliezers dus, Dat was een en al optimisme, op mijn vraag naar hun avonturen kreeg ik als antwoord wij hebben gestreden en verloren, en daar leggen wij ons bij neer. De geschiedenis moet oordelen, en, de nieuwe generatie moet haar eigen weg maar vinden in hun keuze. Dat zijn woorden die mij altijd bijgebleven zijn.