Het voorbije weekend hebben honderd Duitse nationalisten een zogeheten ‘treurmars’ gehouden in de Noord-Duitse stad Stralsund. Daarmee herdachten zij de oorlogsmisdaad van 6 oktober 1944, nu zeventig jaar geleden, waarbij een eskader Amerikaanse bombardementsvliegtuigen de weerloze en militair onbelangrijke stad aanviel om zoveel mogelijk burgers te doden. Er vielen 800 doden. Die oorlogsmisdaad maakte deel uit van de bommenholocaust tegen het Duitse volk, die miljoenen weerloze Duitse burgers het leven kostte en waarvan de nutteloze vernietiging van de stad Dresden op 13 februari 1945 het trieste symbool vormt. De bommenholocaust had als doel, het moreel van het Duitse volk te breken; in werkelijkheid hadden deze terreuraanvallen natuurlijk net het tegenovergestelde effect, en hebben zij het leed van de oorlog enkel nodeloos verlengd en vergroot.
In het zogezegd ‘democratische’ Duitsland is de schuld- en schaamtecultuur enorm; elke vorm van trots op de eigen Duitse natie is verdacht en/of verboden. De traditionele zuilen zijn dan ook als de dood voor dergelijke nationalistische herdenkingen. Een jonge Duitser zou zo maar eens in de verleiding moeten komen, zichzelf de gevaarlijke vraag te stellen, waarom de misdaden van de Duitsers ook 70 jaar na de oorlog nog elke dag moeten herdacht worden, terwijl de misdaden van de geallieerden tegen de Duitsers zelfs niet publiek mogen herdacht worden… In media, scholen en kerken wordt dan ook massaal hetze gevoerd tegen dit soort herdenkingen van de eigen Duitse slachtoffers. In Stralsund met beperkt succes: slechts enkele honderden linkse manifestanten daagden op in een mislukte poging om de vreedzame optocht te verhinderen.
Dat was grotendeels te danken aan de politie, die kordaat optrad en de linkse tegenbetogers verhinderde de rechtse manifestanten tijdens hun vreedzame manifestatie aan te vallen. Dat leidde al tot protest van Groenen en communisten: als de politie linkse mensen verhindert om rechtse mensen aan te vallen, dan is dat volgens Groenen en communisten ‘strijdig met de mensenrechten’. Of hoe in Duitsland door links zowat alles wat recht is krom gepraat wordt.
