We hebben slecht nieuws voor u: de Noordpool is verdwenen.  Die bergen sneeuw en ijs, die ijsvlaktes?  Gesmolten.  Die arme ijsbeertjes?  Allemaal weg.  U gelooft ons niet?  Het is nochtans voorspeld door de Amerikaanse Democraat Al Gore, in 2008: de Noordpool is verdwenen tegen 2014.  Vanwege de ‘opwarming van de aarde’, dat spreekt.  En wie zijn wij om Nobelprijswinnaar Al Gore en zijn vele Vlaamse bewonderaars ter linkerzijde tegen te spreken?

 Alhoewel, misschien zijn er toch wel aanwijzingen dat de Noordpool nog steeds bestaat.  Het was vorige week namelijk koud in de Verenigde Staten.  Héél koud.  Een gebied met ijskoude lucht strekte zich uit vanop – jawel – de Noordpool doorheen het midden van de VS, zelfs tot in de zuidelijk gelegen staat Texas.  De temperatuur daalde op sommige plekken tot -40 graden, een situatie die de overheid aanzette tot draconische maatregelen: in sommige gebieden werd een uitgaansverbod afgekondigd, wie de straat opkwam kreeg een boete.  Volgens de BBC rukte de brandweer uit in Minneapolis, in de noordelijke staat Minnesota, om vast te stellen dat het water dat men op een brand probeerde te spuiten meteen veranderde in ijs.  Dikke pakken sneeuw vulden de straten, op sommige plaatsen tot een halve meter hoog.

Of de kinderen zich in de VS geamuseerd hebben weten we zo niet (daarvoor was het wellicht té koud) maar er was zeker één Amerikaan die met het weer wellicht geen klein beetje verveeld zat:  Al Gore.  Kent u hem nog?  Gore was tweemaal vicepresident van de VS voor de Democraten, toen de onbekwame president Bill Clinton zijn avontuurtjes en woede-uitbarstingen botvierde in het Witte Huis.  Hij werd verslagen als presidentskandidaat in 2000 door de Republikein George Bush.  Maar Al Gore werd pas echt bekend toen hij zich  opwierp als bestrijder van wat in het Engels heet de ‘man made global warming’, oftwel: de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde.  Hij presenteerde in 2006 de film ‘An Inconvenient Truth’, een ‘ongemakkelijke waarheid’.

Die film werd zowel in de VS als daarbuiten een enorm succes dankzij de alarmerende en apocalyptische toon.  In lezingen en toespraken ging Gore onvervaard op dat élan verder.  Tijdens een toespraak in 2006 verklaarde hij: ‘Wetenschappers denken dat we zo dicht bij een mogelijk kantelmoment staan dat menselijke beschaving binnen pakweg 10 jaar misschien niet meer mogelijk zal zijn.’  Begin u dus maar al voor te bereiden, nog enkele jaren en het is ermee gedaan.  Maar één van zijn strafste voorspellingen deed hij in 2008.  Aan de vooravond van weer eens een ‘milieutop’ in Kopenhagen voorspelde hij dat liefst 75% van het Noordpoolijs zou gesmolten zijn tegen… 2014.  Nu dus.  Het jaar dat de VS kreunen onder de ergste koudegolf sinds decennia waarbij de kou afkomstig is van…  de Noordpool.  De natuur heeft blijkbaar zo zijn eigen manier om eens te lachen met gekke doemscenario’s.

Mocht een rechts politicus in de toonaard van Gore waarschuwen voor de gevolgen van pakweg massa-immigratie of een uit de hand lopend overheidstekort, hij zou zeker beschuldigd worden van ‘populisme’.  Maar Gore kreeg er in 2007 zowaar de Nobelprijs voor de Vrede voor, en wereldwijd werd hij de goeroe van een nieuwe beweging: die van de ‘global warming’-bestrijders.

De film en zijn volgelingen veroorzaakte ook in Vlaanderen taferelen die aan massahysterie deden denken.  De film werd verplicht vertoond aan schoolkinderen die vervolgens de meest onzinnige acties gingen ondernemen, zoals ‘liedjes zingen voor het klimaat’ of ‘het dragen van een dikke trui in de klas om de verwarming lager te kunnen zetten’.  Hij werd door gemeentebesturen vertoond aan bejaarden.  Ook al kreeg de film meteen forse wetenschappelijke kritiek, Gore kreeg er wel een eredoctoraat voor aan de Universiteit van Luik.  Politici van Groen als Hugo Van Dienderen werden door de pers gebombardeerd tot ‘de Vlaamse Al Gore’, als een soort kwaliteitslabel.  De ‘usual suspects’ vormden zelfs een ‘klimaatcoalitie’:   met vakbonden, de ontwikkelingshulpmaffia, de media, de academici, de linkse culturo’s…  En nu bibbert de VS dus van de koude.  Net zoals ons land vorig jaar trouwens, dat wekenlang sneeuw zag.

Terwijl Al Gore in de VS door de gure kou vanop de Noordpool van zijn sokkel geblazen werd was er dan nog dat stel ‘global warming’-activisten dat met een schip het afsmelten van het ijs op de Zuidpool wilde gaan vaststellen.  Zoals u hier vorige week al kon lezen kwamen ze met hun schip vast te zitten in het massaal aanwezige ijs.  Zelfs de zwaarste ijsbrekers die hen te hulp snelden werden geblokkeerd door enorme pakken ijs, die volgens de expeditie nou net aan het verdwijnen zouden zijn.  Niet dus.  Van Noord tot Zuid, de beweging ‘voor het klimaat’ is de voorbije weken wel bijzonder grondig onderuit gegaan.

Die sneeuw- en koudegolven in de VS en bij ons zijn geen uitzonderlijke zaken.  De klimaatsceptische wetenschappers, die aanvankelijk weggehoond en zelfs gebroodroofd werden, krijgen door de feiten en de cijfers steeds meer gelijk.  Het ijs smelt wereldwijd niet, de voorbije 12 tot 15 jaar is geen enkele significante stijging van de gemiddelde temperatuur op aarde opgemeten.

Beweren die klimaatsceptici nu dat we zomaar mogen vervuilen en verspillen zoveel we willen, zoals de linkerzijde graag beweert?  Nee hoor.  Maar het was wel van bij de aanvang hun stelling dat ons klimaat een heel complex geheel is waarover de wetenschap nog geen ernstige toekomstvoorspellingen kan opstellen.  De cyclus van de zon lijkt allesbepalend, en wetenschappers beginnen die nog maar net te ontrafelen.  De invloed van de mens is wellicht een feit, maar beperkt;  de uitstoot van CO2, het stokpaardje van de klimaatfanatici, is wellicht niet dé grote boosdoener.

Dat inzicht zou politici toch eens grondig aan het denken moeten zetten.  Zowel nationaal, Europees als internationaal worden ’tienjarenplannen’ uitgevoerd die honderden miljoenen euro’s belastinggeld weghalen bij burgers en goeddraaiende bedrijven om ze te verspillen aan niet-rendabele bedrijfstakken, zoals de installatie van zonnepanelen in een land dat daarvoor nauwelijks geschikt is.  Zodra die subsidies wegvallen zakt die sector terug in elkaar – zoals in Vlaanderen overtuigend aangetoond is.   Men zou dat geld ook kunnen gebruiken om de zaken uit te voeren waarmee de mensheid zich al honderden jaren tegen klimaatschommelingen beschermt:  dijken bouwen, kustlijnen beschermen, erosie en woestijnvorming tegengaan door irrigatie en slimme landbouw, bouwstijl en ruimtelijke ordening aanpassen.  Maar dat is minder aantrekkelijk voor politici die nu tegelijk ‘de planeet redden’ én een graantje meepikken uit de vette subsidieruif – nietwaar, Van de Lanotte?

HDG

Dit artikel verscheen deze week in ’t Pallieterke