Bent u het welles-nietesspel rond die zesde staatshervorming ook zo beu? Al vanaf het aantreden van de huidige regering Di Rupo I is er een opbod tussen de drie traditionele partijen en Groen enerzijds en de N-VA anderzijds over die zesde staatshervorming. Het is natuurlijk voor iedere Vlaamsgezind mens een open deur intrappen dat die zesde staatshervorming een gedrocht is dat Vlaanderen verder leegmelkt.

Maar laten we de zaken toch eens van naderbij bekijken. Wat de laatste dagen door meerdere media onderbelicht blijft, is het feit dat N-VA zelf mee de bouwstenen voor dit communautair akkoord heeft aangeleverd. De partij heeft een jaar lang mee onderhandeld en is uiteindelijk in de val van de Franstaligen getrapt, die alle Vlaamse partijen mee aan boord wilden zonder N-VA en Vlaams Belang. Di Rupo moest op het laatste uiteindelijk enkel Wouter Beke (CD&V) nog overtuigen met enkele toegevingen om de CD&V te doen plooien om het Vlinderakkoord mee verder te onderhandelen. Daarenboven heeft N-VA toch wel enkele cruciale fouten gemaakt door Di Rupo blind het premierschap aan te bieden in ruil voor een splitsing van BHV zonder concreet iets op papier te hebben, door de liberalen mee in het verhaal te betrekken en natuurlijk veel te lang mee te onderhandelen in een Belgische context. Nochtans wist de opvolger van de VU goed genoeg hoe het scenario in dit soort onderhandelingen ging verlopen en dat ze op die manier ofwel kopje onder moesten gaan door met lege handen een Belgisch compromis goed te keuren, of uit die onderhandelingen te stappen.

Nu, wanneer de comori-partijen (traditionele partijen en de groenen) het eens zijn over de uitvoering van de staatshervorming, mag Bart De Wever in verschillende media zijn licht laten schijnen over dit gedrocht. De N-VA-voorzitter verwijt die comori dat ze niet ver genoeg gegaan zijn. En dit zegt dus de man die zelf een jaar mee niets anders gedaan heeft dan de vooropgestelde uitgangspunten af te zwakken tot er uiteindelijk niets meer op tafel lag om nog met opgeheven hoofd de tafel te kunnen verlaten. Dus nu staan zwaaien met de vijf resoluties van het Vlaams parlement is de hypocrisie voorbij. Die vijf resoluties had De Wever zelf al lang niet meer vooropgesteld toen hij als verkenner een nota mocht schrijven.

De N-VA danst telkens weer op twee benen en de kiezer straft dit voorlopig (nog) niet af. Maar in het licht van de volgende regeringsvorming wordt het voor de N-VA moeilijk om nog iets te kunnen realiseren. Indien de N-VA in mei volgend jaar een score zou halen van om en bij de 30%, dan zitten zij in een isolement, want de B-partijen (CD&V, VLD, SP.A en de groenen) zullen toch plooien voor de Franstaligen om N-VA buiten de federale regering te houden. Daarenboven, op Vlaams vlak botert het al lang niet meer tussen vooral N-VA en SP.a, en socialisten en liberalen hebben al meermaals aangegeven dat men naar afspiegelingsregeringen wil om de relaties tussen de verschillende niveaus te verbeteren. Wat in een echt federaal land quatsch is natuurlijk!

Het uiteindelijke resultaat is dat na de verkiezingen van 2014 de twee Vlaams-nationale partijen geïsoleerd staan van de traditionele partijen plus de groenen en van elkaar zelf. Want om aanvaardbaar te zijn voor de B-partijen heeft De Wever de deur naar het Vlaams Belang zelf al dichtgetrokken. Enkel als de N-VA 51% zou scoren (wat quasi onhaalbaar is) kan men niet meer rond de partij heen, maar dan nog moet de partij met de Franstaligen gaan onderhandelen over confederalisme. En omdat de Franstaligen enkel maar Plan A (federalisme op zijn Belgisch) kennen of Plan C (definitieve splitsing van België), blijkt dat het ‘confederalisme’ van N-VA uiteindelijk niet meer dan een lege doos is!