De laatste dagen is er in onze Vlaamse media veel heisa ontstaan rond de open brief van de 29-jarige moeder Sophie Verschueren (presentatrice Radio Nostalgie). Zij kaart op haar blog aan wat vele jonge gezinnen in deze tijden ondervinden: het moeilijke evenwicht tussen arbeid en privé.
Door de jaren heen is het noodzakelijk geworden dat beide leden uit een koppel uit werken gaan om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Het probleem hier is natuurlijk wel dat het evenwicht tussen arbeid en gezin steeds moeilijker wordt. Het feit dat jongeren langer studeren (waar we zeker niet tegen kunnen zijn) en daardoor meer carrière kunnen maken, maakt dit evenwicht natuurlijk nog moeilijker.
Vanuit de traditionele vakbonden wordt dit probleem al langer aangeklaagd, maar zij beseffen maar al te goed dat het moeilijk is om via overheidssteun jonge ouders hun gezinsverantwoordelijkheid te laten opnemen. Het is een vicieuze cirkel. Tweeverdieners dragen een groot deel van hun loon af voor sociale voorzieningen en omdat ze te weinig tijd hebben om huishoudelijke taken zelf te doen, besteden ze deze uit aan derden. Door het uitgeven van die huishoudelijke taken levert dit de staatskas ook weer belastinginkomsten op. Maar hierdoor verstikt onze Vlaamse samenleving omdat jonge gezinnen zowel het evenwicht tussen arbeid en gezin kwijtraken en het ook steeds moeilijker krijgen om alles financieel rond te krijgen. Aan de andere kant is er dan het sociaal systeem dat constant onder druk wordt gezet door het migratiecliëntelisme waar enkel de traditionele vakbonden en links-progressieve partijen beter van worden.
Het schrijnende hieraan is dat onze Vlaamse jonge gezinnen het moeilijk hebben om één kind op te voeden, waar migrantengezinnen dikwijls met steun van de overheid (doordat ze minder geneigd zijn om carrière te maken door een andere levensvisie en/of geen werk vinden door ongeletterdheid) makkelijk enkele kinderen kunnen opvoeden, waarvan men op voorhand al weet dat deze kinderen net door vast te zitten in een religieus- en cultuur carcan nooit verder zullen geraken dan de positie van hun ouders.
Sophie Verschueren kaart zeer terecht dit probleem aan. Toch moeten wij eens nadenken naar waar we eigenlijk naartoe willen. Want het ene is onlosmakelijk met het andere verbonden. Willen we jonge gezinnen (financieel) steunen in hun evenwicht tussen arbeid en gezin moet men eerst en vooral eens stoppen met massa’s geld te verspillen in de bodemloze migratieputten!
Ik woon schuin over een luxe appartementsgebouw van het OCMW. De bedoeling van deze appartementen is dat nieuwe “sociale” gevallen voor 6 maanden hier kunnen verblijven tot ze voldoende verdienen om zelf een woning te huren. Iedere morgen zie anderskleurige moeders (één blanke!) hun kinderen naar de gratis gemeentelijke kinderopvang brengen. Tijdens een gesprek met een donkerkleurige medemens vernam ik dat hij zijn werk als keukenhulp had opgegeven omdat hij anders, gezien zijn inkomen, een andere woonst moest zoeken. Na drie jaar verblijft hij nog steeds in het luxe appartement, waarbij hij in de zomermaanden, grote families logeert voor een vakantie aan zee.
Hallo, Even zeggen dat de site onleesbaar is en ik sinds kort geen moeite meer doe om te lezen?De letter zijn zio groot dat mijn32 inch scherm nog te klein is. Misschien wachten tot je je website terug aanpast? Echt niet te doen ik kan er niks van lezen! Mvg Hilde
Op 29 mei 2013 13:39 schreef RECHTS ACTUEEL
Als 64-jarige senior herken en erken ik dit probleem bij tal van jonge gezinnen dat waarschijnlijk één der redenen waarom er zo vaak gescheiden wordt bij jonge koppels !