Toen werd vernomen dat de politieke correctheid burgemeester Daniël Termont ertoe bracht zich in een videoboodschap te verontschuldigen bij de afstammelingen van de Senegalezen en van de Filippijnen die tentoongesteld werden in de ‘mensentuin’ van de expo die in 1913 in Gent plaatsvond, heeft dit veel mensen geërgerd. Niet omdat de betrokkenen het normaal en geoorloofd vinden dat mensen op dezelfde wijze als exotische dieren werden vertoond, maar wel omdat hun gezond verstand hen doet beseffen dat het weinig zin heeft en bovendien zeer goedkoop is om zich te verontschuldigen voor iets dat anderen in het verleden hebben gedaan.

Datzelfde gezond verstand volstaat bovendien om te weten dat vele normen van toen, vandaag niet meer gelden en dat het morgen weer anders zal zijn. Iets wat ‘links’ blijkbaar niet kan of wil verstaan. Ondertussen blijft de epidemie van politieke correctheid zich steeds verder in de Arteveldestad verspreiden. Zo heeft bijvoorbeeld één of andere overheidsinstantie het nodig gevonden het voormalig gerechtsgebouw ter beschikking te stellen van twee theatermakers die er gedurende een aantal dagen een heuse ‘waarheidscommissie’ rond die ‘mensentuin’ willen laten functioneren. Er zou een wisselende groep getuigen en ‘experts’ aan het woord komen (die getuigen zullen wel zeer oud zijn vermits de feiten zich een eeuw geleden voordeden).

Herman Balthazar, historicus, eregouverneur van Oost-Vlaanderen en vader van socialistische schepen Tom Balthazar, zit de debatten voor. Het staat de eregouverneur vrij om zich op zijn hoge leeftijd nog belachelijk te willen maken door mee te spelen in deze komedie ( meer is het niet) van het vermanend opgestoken vingertje van een paar linkse bobo’s, die hiervoor uiteraard de steun krijgen van de Standaard en van De Morgen, maar aan de ’eminente historicus’  die hij is, wil ik toch kwijt dat zijn ‘waarheidscommissie’ wanneer het  specifiek zijn vak betreft zeer selectief te werk gaat.

De Gentse wereldtentoonstelling van 1913 was anti-Vlaams

De weldenkende en regimegetrouwe linkse ‘intellectuelen’ die dit initiatief genomen hebben – omdat ze vinden dat de expo omwille van die ‘mensentuin’ vernederend was – maken   immers nooit gewag van het feit dat die wereldtentoonstelling vooral een Vlaams-vijandig evenement was. Ook De Standaard en De Morgen, die aan het initiatief heel wat aandacht hebben besteed, repten  met geen woord hierover.

Ere wie ere toekomt, alleen de wekelijkse Gentse rubriek van ’t Pallieterke vond het tot hiertoe nodig de aandacht erop te vestigen dat de ‘exposition internationale de Gand’ niet alleen uitsluitend Franstalig was, maar ook dat de Gentse franskiljonse burgerij ze had laten concipiëren als een dam tegen de vernederlandsing van de universiteit. Die eis die in die tijd de ganse Vlaamse beweging mobiliseerde, werd niet alleen gezien als een aanslag op de Franse cultuur maar ook als een doodsteek aan de universiteit. Door te vernederlansen zou ze op zichzelf terugplooien, elk contact met de wereld verliezen en dus intellectueel doodgaan (waar hebben wij dat nog gehoord ?).

Van enig gebruik van het Nederlands was op de tentoonstelling dus geen sprake. Het initiatief kon uiteraard op sterke officiële steun van Frankrijk rekenen. Het Franse paviljoen was zelfs even groot als dat van België. Het werd de Vlaamsgezinden dermate gortig dat een ‘Vlaams commiteit voor de tentoonstelling te Gent’ opgericht werd met een eis tot tweetaligheid. Na maanden aandringen werd die uiteindelijk door het stadsbestuur en de inrichters beloofd, maar die belofte werd niet gehouden en alles bleef eentalig Frans.

Dit lokte vanzelfsprekend reacties uit. Zo gingen een aantal jonge Flaminganten een concert van Franse  muziek overhoop zetten door  er de Vlaamse Leeuw te zingen. Ze werden  door de Gentse stadspolitie hardhandig uit de zaal gezet en in een aantal kranten de huid vol gescholden (De Morgen en De Standaard van toen?). Uiteraard heeft de ‘waarheidscommissie’, die ere-gouverneur Balthazar voorzit, geen oog voor dit aspect van de ‘exposition’. Die linkse snobs van vandaag hebben al evenveel minachting voor het gewone volk en zijn taal als de franskiljons van voor WOI.  Ze zijn trouwens even Belgicistisch.

Cyriel Buysse gedagvaard

Indien u dacht dat de waarheidscommissie van mening is dat na de behandeling van het dossier van de tentoonstelling haar taak erop zal zitten, bent u eraan voor de moeite. Er werd ook besloten dat Cyriel Buysse, of beter gezegd zijn werk, onder de loep moet worden genomen. De naturalistische schrijver zou in zijn romans af en toe het ‘n-woord’ hebben gebruikt (ik durf het amper schrijven, maar u moet toch weten waarover dat gaat: het n-woord staat voor ‘neger’). Het n-woord had tot voor kort – en dus ook in de tijd van Cyriel – geen bijzondere connotatie, maar wordt tegenwoordig als pejoratief beschouwd.

De medestichter van ’Van Nu en Straks‘ werd dus door de commissie als het ware in beschuldiging gesteld. Men zit wel met een probleem. Buysse is in 1932 overleden en kan dus niet voor de progressieve vierschaar van Balthazar verschijnen. Daarom echter niet getreurd. Er bestaat in Gent een Cyriel Buyssegenootschap. Die wordt ‘pour les besoins de la cause’ beschouwd als de morele erfgenaam van de schrijver en mag het in zijn plaats komen uitleggen. Met andere woorden, zelfs na je dood kan je aan deze commissie niet ontsnappen. In de vroegere communistische landen kon je tenslotte na je dood ook nog een veroordeling oplopen.

Wat er na haar definitieve uitspraak met de boeken, waarvan Buysse de auteur was, zal gebeuren is vooralsnog niet geweten. Misschien worden ze conform de traditie van de heilige inquisitie in een reuze auto-da-fé plechtig verbrand op het koophandelsplein recht tegenover het oud justitiepaleis, waar de commissie zitting houdt… Er is trouwens geen reden waarom deze naderhand de ingeslagen weg niet zou blijven volgen, vooral omdat omtrent de door haar behandelde materie nog zoveel werk aan de winkel is.

Enkele voorbeelden van dossiers die een dringende aanpak verdienen: P.P. Rubens schilderde het doek met de naam ’n…koppen’ dat zich in het Brussels museum voor Schone Kunsten bevindt. Hij was bovendien een Antwerpenaar en dat is op zichzelf al verdacht. Shakespeare heeft van Othello om een onverklaarbare reden een zwarte gemaakt en daar met de titel van het toneelstuk bovendien nog de aandacht op  gevestigd: Othello the Moor from Venice. Nader bekijken als het even kan!

Twee Afrikaanse landen Niger en Nigeria dragen nog steeds een naam waarin naar het n-woord verwezen wordt. Hun respectievelijke regeringen zouden ter verantwoording kunnen geroepen worden. Erger: de Senegalees Lépold Senghor, die niet alleen lid was van de Académie francaise, maar ook na de onafhankelijkheid president van zijn land werd, was medestichter van de ‘Negritude’: een intellectuele beweging die de bedoeling had de specificiteit van de Afrikaanse ziel te vrijwaren. Niet alleen is die naam ongelukkig gekozen, maar er valt te vrezen dat het initiatief het vermaledijde ‘wij en zij’-gevoel sterk in de hand werkt. Een onderzoek waard!

En zelfs kinderliedjes verdienen wat aandacht. Wat te denken van dat Moriaantje dat zo zwart als roet zou zijn? Deze lijst is uiteraard niet exhaustief, maar de voorbeelden die er in opgesomd worden tonen aan dat de Gentse waarheidscommissie nog jaren lang haar zuiveringsactie moet verder zetten. Balthazar kan maar best zijn relaties inschakelen om van de regering hieromtrent de nodige subsidies te verkrijgen. Dan kunnen weer een aantal kameraden een extra bijverdienste bekomen en dit alles vanzelfsprekend de politieke correctheid ter ere en het progressief gedachtegoed ten bate!