Wim De Winter zette zijn eerste stappen in de Vlaamse Beweging bij het Vlaams Blok. In het Vlaams Blok-secretariaat in de Antwerpse Van Maerlantstraat kocht hij zijn eerste nationalistische lectuur, waaronder een boek van Karel Dillen over de overleden VMO-leider Wim Maes en een Were Di-brochure over Joris van Severen en het Verdinaso. Deze twee historische figuren werden meteen zijn voorbeelden: Wim Maes voor zijn onbaatzuchtig idealisme en Joris van Severen voor zijn Heel-Nederlands nationalisme en zijn solidarisme. Wim Maes’ voorbeeld spoorde Wim aan om actief te worden in de militante Vlaamse Beweging: hij begon deel te nemen aan acties en betogingen van TAK en sloot zich aan bij de NSV en het VNJ.

Omdat hij meer wilde dan enkel maar actie voeren rond Vlaamse onafhankelijkheid en de taalproblematiek werd hij actief in Voorpost, waar meerdere thema’s aan bod kwamen. Tussendoor werkte hij ook mee aan het Actiecomité Vlaanderen ons Vaderland (tegen de 60/40-feesten rond toenmalig koning Boudewijn) en het Actiecomité Vlaanderen ’90, een initiatief van de VVB, waar toen Peter De Roover en Jan Jambon voor een radicalere koers zorgden. Rond die tijd (1992) stampte hij samen met Willem Voet het NJSV in Antwerpen weer uit de grond.

Bij Voorpost maakte hij via een brochure van Peter Logghe kennis met de conservatieve revolutie, alsook met de ‘nieuw-rechtse’ denkstroming van Alain de Benoist. Dit leidde hem naar de Delta-Stichting, uitgeefster van het blad ‘Tekos’, waar hij meer leerde over metapolitiek en het ‘gramscisme van rechts’. Ondertussen verzeilde hij ook bij het ondertussen ter ziele gegane VJM (Vlaamse Jongeren Mechelen), waar hij tal van activiteiten van bijwoonde. Vanaf 2001 werd hij vast medewerker van het Vlaams Blok, nu Vlaams Belang, waar hij tot op de dag van vandaag logistieke taken op zich neemt.

Wim is een verwoed lezer van alles wat van ver of dichtbij met nationalisme in zeer brede zin te maken heeft. Tevens verzamelt hij oude brochures van het Verdinaso en van het ADJV (Algemeen Diets Jeugdverbond). Zijn interesse voor nationalisme in heel Europa bracht hem – buiten de Lage Landen – in Duitsland, Oostenrijk, Ierland, Spanje, Italië en Finland. Hij interesseert zich in nieuwe vormen van activisme, zoals dat van Casa Pound in Italië. Momenteel is hij nog steeds actief in Voorpost, onder meer als schrijver in het blad Revolte, in de Vlaamse Solidaire Vakbond (VSV) en uiteraard als medewerker aan Rechts Actueel.

Zijn stokpaardjes zijn:

• De Nederlanden één.
• Conservatieve revolutie: verworteling in de traditie; de traditie actualiseren voor de toekomst.
• Een sterk en vrij Europa der volkeren in plaats van de huidige EU.
• Geen knecht van Washington, van Tel Aviv, van Mekka, van Moskou of van eender wie.
• Identitair: de Nederlanden aan de Nederlanders; Europa aan de Europeanen.
• Solidarisme in plaats van marxisme en liberaal-kapitalisme.
• Rechts-syndicalisme: voor een solidaristische en nationalistische vakbond.
• Metapolitiek: voor een rechtse mars door de instellingen.
• Voor geestelijk en fysiek geschoolde nationalistische militanten die hun handen willen vuil maken in plaats van louter ‘Facebook-militanten’.
• Voor het in de praktijk brengen van de oude Vlaamse spreuk ‘Ick dien’ in plaats van ‘Ik dien mezelf’. Op dat laatste draait het jammer genoeg maar al te dikwijls uit in de politiek.