Waarom ik met zoveel belangstelling het artikel van Rob Verreycken over het einde van de Eerste Vrijheidsoorlog op de Transvaalse Majubaberg heb gelezen? Uiteraard deed ik dat uit sympatie voor dat dappere Boerevolkje dat op die 27ste februari 1881, nu precies 132 jaar geleden, de sterkste militarie macht van die tijd mores wist te leren, maar ook een beetje omdat ik die historische berg zelf meer dan eens, samen met een aantal andere Vlamingen, beklommen heb tot aan dat hoogste punt waar de Britse generaal-majoor Sir George Pomeroij Colley door de kogel van een Afrikaner scherpschutter is uitgeschakeld.
Ik heb het grote voorrecht gehad die nogal lastige beklimming te mogen doen met als gedreven vrouwelijke gids een Afrikaanssprekende taalwaterval die, hoewel rond de pensioengerechtigde leeftijd, als een heuse berggeit over de rotsen huppelde en het huzarenstuk van de Boeremacht wist te beschrijven alsof zij er zelf in levenden lijve was bij geweest. Plastisch en pittig beschreef zij de nachtelijke onderneming van het 58ste en het 92de regiment (de geduchte Gordon Highlanders) die van Colley het bevel hadden gekregen de berg langs zijn steilste flank op te klauteren, zodat zij niet gezien konden worden door de Boeren die stellingen hadden ingenomen bij Laingsnek, een lager gelegen heuvel aan de overkant van Majuba. De situatieschets van gids Anna werkte zo aanstekelijk op ons dat wij op slag alle vermoeidheid vergaten.
Op die heilige Dag des Heren – het was een zondag – had een van de kerkgangers tegen kommandant-generaal Piet Joubert gezegd: “Die rooinekke is op die berg!” Het antwoord van de opperbevelhebber had, even simpel als kordaat, geluid dat de Britten daar dan maar af gehaald moesten worden en Anna schilderde ons voor de ogen hoe de Boeren, onder leiding van generaal Nikolaas Smit, kommandant Joachim Ferreira en veldkornetten Fanie Roos en Danie Malan de in verschillende plateaus gelaagde berg op slopen. In de grootste stilte, was de manschappen op het hart gedrukt, want de Britten die daarboven nog zaten te bekomen van de zware nachtklim, mochten niks vermoeden. Mannen van boven de vijftig werden door Smit achter de rotsen van het eerste plateau achtergelaten met het bevel de jongere Boeren in de rug te dekken en raak te schieten op elke Britse kop die boven de opperste rand zou durven verschijnen. Zo konden die jonge kerels, na een klim van zes uur, tot vlak onder de kruin bovenaan geraken, waar het vuurwerk kon beginnen. Om kwart voor een ’s middags brandde dat vuurwerk in alle hevigheid los en was de paniek in de Engelse gelederen totaal, zeker nadat hun generaal Colley dodelijk boven zijn rechteroog getroffen was.
Op 21 maart 1881, bij ons het begin van de lente, in Zuid-Afrika de aanloop naar de winter, tekenden de Britse bevelhebbers de vredesovereenkomst die een einde maakte aan de eerste oorlog die het kleine Boerevolk tegen de het machtige Albion had weten te winnen. Helaas brak 18 jaar later een nieuwe oorlog los en de Britten waren Majuba niet vergeten. Amajuba is een Bantoewoord, vertelde ons Anna nog en dat betekent: plek van veel kransduiven. Ook ik zal (A)majuba niet licht vergeten, al was het maar omdat wij daarboven, samen met mijn vriend Hendrik Verwoerd, zoon van de grote staatsman die in 1966 door de Griekse parlementsbode Tsafendas laffelijk is doodgestoken, uit volle borst Die Stem van Suid-Afrika hebben gezongen.
hvo
6 reacties op “Herinneringen aan Majuba”
In reaksie op die skrywe van Marc Becquaert:
Die Britte het inderdaad duisende vroue, kinders, en bejaarde mans in konsentrasiekampe opgesluit. Daar was groot beroeringe onder gewone Britte en Europeërs nadat dit aan die lig gekom het dat daar “ongeruimdhede” plaasgevind het. Emily Hobhouse en Florence Nightingale (twee Britse dames wat tot vandag nog as heldinne in Suid-Afrika ge-eerd word) het siekes in die eenvoudige klinieke in Suid-Afrika versorg, en daarna in Britse koerante verslag gedoen van die ongelooflike wrede dood wat onskuldige vroue en kinders moet sterf.
Die Britse bevelhebbers in Suid-Afrika het dit ontken, maar die bewyse was oorweldigend. Ook vir die volwasse mans op die oorlogsfront was dit te veel, en het menige dapper vegter genoop om die handdoek in te gooi. Deskundiges beweer dat die Tweede Vryheidsoorlog ook deur die Boere gewen sou word, maar die Boere kon dit nie hanteer dat die Britte duisende kinders van honger laat sterf nie.
Alstesaam 28 000 mense het in Britse konsentrasiekampe gesterf. Daarvan was meer as 1 000 bejaarde en siek (of gestremde) mans. Seker 5 000 was vroue, en 22 000 was kinders. (Vyf van daardie kinders was die kinders van my oupa se broer).
Die Britse bevelhebbers het heftig in die Britse pers gereageer op die twee dames se “aannames” dat vrouens en kinders téén hul sin gevangegeneem is. Daar is toe beweer dat die “vroue en kinders vir hul eie beswil” in die kampe geplaas is. Daar is ook gesê dat die kampe geen “strafkampe” is nie, maar “plekke van veiligheid”. Britse bevelhebbers was kwansuis “bekommerd” oor die vrouens en kinders se veiligheid op die plase (boerderijen), maar die Boere was boere, en ’n boer is nie ’n papbroek nie. Boervroue was helemaal veilig op hul plase. Hulle was ook goeie skuts, en kon op hul eie helfte van die Britte afgemaai het.
Maar, dit was Brittanje se groot doelwit om die Boerevolk uit te wis (GENOCIDE). Alle vroue en kinders is uit hul huise en plaaswonings verwyder, en die huise is afgebrand, diere (koeie, skape, bokke, honde, katte, ensovoorts) is op die wreedste wyse gedood. Koringlande is afgebrand, groente- en vrugtegaarde is vernietig, en waterputte is toegegooi.
Ook in die konsentrasiekampe was daar groot elende. Tifuskoors is deur die Britte na die kampe gebring, sodat dit binne enkele dae deur ’n hele kamp kon versprei, en duisende vroue en kinders gedood het. Daar was ook (enkele) gevalle waar skerp metaal-voorwerpe in die vleis gevind is wat Britse soldate aan die kampinwoners voorsien is. Van die vleisvoorrade was ook reeds ontbind, en diegene wat rasend van honger was, het van die vleis gebruik (gegeten).
Brittanje het gespog dat die oorlog slegs 14 dae sou duur, en dat die Boerevolk gou sal oorgee. Daardie “14 dae” het toe 2 jaar en 6 maande geduur. Duisende jong Britse soldate het toe reeds gesneuwel, en die res van die Britte was gretig dat die oorlog moet stop. Daar was gerugte dat die meeste soldate reeds besluit het om oor te gee, toe die verdoende boodskap van oorgawe aan Boerekant deurgekom het. As die Boere dit maar net geweet het. ’n Oorwinning vir die Boere was ’n paar dae te laat! Die totale Boerevolk was minder as 400 000, dus kan die uitwissing van 27 000 vroue en kinders inderdaad as GENOCIDE beskryf word. Gedurende die laaste 18 jaar (1994 tot 2013) is sowat 75 000 blankes in Suid-Afrika (nie deur die Britte nie, maar deur swartes) vermoor. Daar word gemiddeld 2 blankes elke dag deur swartes vermoor, en tientalle word gemartel en verkrag…….en die buitewereld kyk die ander kant op!!!
Heb vorig jaar de begraafplaats in Balmoral bezocht.Honderden kinderen liggen daar begraven, slachtoffers uit de concentratiekampen.
Rob en Hector,
Hartlik dank dat julle so positief oor my land en my volk skryf. Alle mense het lof en eer en dank nodig om goed te kan voel, en om aan die lewe reg te laat geskied.
Dit is jammer dat ek nie vir Rob persoonlik sal kan ontmoet nie, maar ek is nogtans dankbaar vir wat hy vir ons volk doen, en ek is dankbaar vir sy woorde aan my.
Wat ons vriend Hector betref; ek het persoonlik met hom gesels – op 11 April 2006 – in Antwerpen, net na ’n groot publieke vergadering van Vlaams Blok, waartydens Gerolf Annemans en Filip de Winter die Vlaamse volk toegespreek het. My indrukke van Hector is dat hy ’n stil, rustige, maar deurwinterde joernalis is, wat ’n passie vir Suid-Afrika en die Afrikanervolk het. Hy is ’n ervare toerleier en het op daardie stadium reeds 24 toere na Suid-Afrika gelei. Hy ken ons land, en hy ken ons mense! Dankie Hector!
Groetjes,
Peter.
Mag ik hierop reageren met een historische vraag en dit vanuit mijn interesse voor de Eerste Wereldoorlog en de langlopende oorzaken hiertoe? Klopt het met de historische werkelijkheid dat de Britten in de Boerekrijg vrouwen en kinderen in concentratiekampen opsloten om ze zo goed als uit te hongeren?
Er is een bibliotheek volgeschreven over het leed en onmacht van de vrouwen en kinderen in die concentratiekampen.
Een bezoek aan het vrouwenmomument in SA maakt veel duidelijk.(Bloemfontein)
Daar liggen de bewijzen,in data en cijfergegevens, van de dood van bijna 30.000 vrouwen en kinderen. 50 kampen hadden de britten opgericht. En zoals iedereen weet is een concentratiekamp, voor wie dan ook, nooit een viersterrenrestaurant.
De Stem van Suid-Afrika moet blijven bestaan
Gods Rijke Zegen