Op 24 december verscheen in de ‘kwaliteitskrant’ De Morgen een opiniestuk met de welluidende titel: ‘De vloek van arm Vlaanderen’. De auteur, een zekere Kevin Absilis, verwijst naar de overbekende brochure: ‘Arm Vlaanderen’ die pater Stracke in 1913 uitbracht. Hierin is namelijk sprake van de ‘zielsarmoede’ van het Vlaamse ras. Volgens Absilis toont deze terminologie aan dat toen de tijd aangebroken was dat racistische ideeën het flamingantisme gingen verpesten…
Ik veronderstel dat hij zeer trots is over deze ‘ontdekking’ en dat hij op dezelfde avond bij het kerstdiner na de kalkoen passages uit zijn artikel heeft voorgelezen. De arme man, nochtans docent Nederlands letterkunde aan de UA, beseft blijkbaar niet dat het woord ‘ras’ in de negentiende eeuw en in het begin van de twintigste een heel andere betekenis had dan deze die wij er vandaag de dag aan geven. Het werd toen immers vaak gebruikt als synoniem voor ‘volk’ of ‘natie’. Zo bestaan er teksten van Emiel Moyson en ook van César De Paepe waarin deze twee socialisten(!) van het allereerste uur, die ook radicaal flaminganten waren, pleiten voor gemeenschappen verenigd rond een eenheid van taal, cultuur en… ras.
Moeten wij nu veronderstellen dat dit het begin was van een racistische invulling van het sociaaldemocratisch gedachtegoed? U mag volgend jaar voor dit examen terugkomen professor.