Volgens de ‘believers’ van de multiculturele samenleving worden de spanningen tussen de etnische groepen op ons grondgebied geleidelijk aan minder.  Helaas voor hen is er zowel de gewelddadige werkelijkheid op straat als wetenschappelijk onderzoek dat het tegendeel bewijst.  Nederlanders, Turken en Marokkanen moteen elkaar niet, zo blijkt uit een onlangs verschenen rapport van het Sociaal Cultureel Planbureau.  Zo voelt liefst de helft  van de 15-24-jarige Turken en Marokkanen zich geen Nederlander, maar identificeert men zich wel sterk met de herkomstgroep…

Het rapport van het SCP over de integratie draagt de titel: Dichter bij elkaar?

Onderzoek onder de vier grootste niet-westerse groepen laat zien dat onder henzelf het beeld met betrekking tot de multi-etnische samenleving niet gunstig is. Bijna de helft  vindt bijvoorbeeld dat het voor een wijk slecht is als er veel migranten komen wonen. Dit aandeel varieert tussen de 43% (Marokkaanse Nederlanders) en 49% (Surinaamse Nederlanders). Bij de Turkse Nederlanders onderschrijft  41% de opvatting dat er in Nederland te veel migranten wonen; dit aandeel is aanmerkelijk hoger dan bij de andere groepen.

Overigens is dat een mening die je nog sterker terugvindt bij de meeste autochtonen.  Bijna de helft  van de autochtone Nederlanders vindt dat er te veel migranten in Nederland wonen en bijna twee derde is van mening dat het voor een wijk slecht is als er veel migranten komen wonen.

Islamcritici worden zwaar onder vuur genomen als ze zeggen dat islam en het westen onverenigbaar zijn.  Het leuke is dat veel moslims zelf het daarmee  eens zijn.  Bijna een kwart van de Turkse en Marokkaanse Nederlanders onderschrijven  de stelling dat de leefwijzen van het Westen en moslims onverenigbaar zijn.

Gemengde relaties en huwelijken dan maar?  Turkse en vooral Marokkaanse Nederlanders hebben de meeste weerstand tegen een huwelijk met een autochtone Nederlander. Voor beide groepen geldt dat ongeveer een derde (resp. 32% en 37%) het vervelend vindt als hun kind zou kiezen voor een autochtoon Nederlandse partner. Ongeveer een kwart staat hier neutraal tegenover.  Uit de werkelijke cijfers blijkt de afkeer van de autochtoon als huwelijkspartner nog veel sterker.  Het aandeel huwelijken met een autochtone Nederlander is bij de Turkse en Marokkaanse Nederlanders in deze periode min of meer stabiel gebleven en schommelt rond de 10%.

Vriendjes maken dan?  Personen van Turkse origine hebben het vaakst een vrienden- en kennissenkring zonder autochtone Nederlanders: een derde van hen heeft  in de vrije tijd nooit contact met autochtonen.  Net als Marokkanen zijn ze liever onder elkaar.  Het zwaartepunt van de sociale contacten ligt bij Marokkaanse en vooral Turkse Nederlanders duidelijk bij de eigen herkomstgroep.

Allochtonen zien trouwens het liefst steeds minder graag een Nederlander in hun omgeving.  Er is sinds 2002 voor alle migrantengroepen een duidelijke ontwikkeling naar een steeds groter aandeel dat nooit bezoek krijgt van autochtone vrienden of buren. Alleen voor de Marokkaanse Nederlanders geldt dat tussen 2006 en 2011 dit aandeel weer wat is afgenomen. Nietemin wijst ook hier de trend op afnemende sociale contacten tussen migranten en autochtonen.

Turkse en Marokkaanse Nederlanders identificeren zich vaak vooral met de herkomstgroep: een ruime meerderheid voelt zich in de eerste plaats lid van de eigen groep. Dit komt het vaakst voor bij personen van Turkse origine van wie bijna driekwart zich vooral Turks voelt, 6% voelt zich overwegend Nederlander.  En bij de tweede generatie is dat nauwelijks veranderd:  Het blijkt dat de tweede generatie Turkse en Marokkaanse Nederlanders vaker dan de eerste zich zowel sterk als Nederlander als sterk met de eigen groep identificeert (dubbel sterk). Hetzelfde geldt voor jongeren uit deze groepen ten opzichte van ouderen. Nieemin voelt ongeveer de helft  van de 15-24-jarige Turken en Marokkanen zich geen Nederlander, maar identificeert zich wel sterk met de herkomstgroep. Vergelijkbare aandelen zien we bij de tweede generatie uit deze groepen. Binnen de Turkse en Marokkaanse groep is dus wel degelijk sprake van verschuivingen in de mate van identificatie, maar de verwantschap met de herkomstgroep blijft  groot, ook bij jongeren en de tweede generatie.

Opmerkelijk is dat de tweede generatie Marokkaanse Nederlanders zich nauwelijks meer thuis voelt in Nederland dan de eerste generatie.  Er is zelfs een fors deel onder de allochtonen, die Nederland niet eens als het vaderland ziet:  een substantieel deel van de Marokkaanse, Turkse en Antilliaanse Nederlanders (respectievelijk 30%, 28% en 21%) ziet Nederland (helemaal) niet als vaderland.

Heimwee naar het herkomstland komt veel voor. Meer dan driekwart van de Turkse en Marokkaanse Nederlanders heeft  vaak of soms gevoelens van heimwee. Bij Surinaamse en Antilliaanse Nederlanders heeft ongeveer de helft vaak of soms gevoelens van heimwee en de andere helft  nooit. Voor de laatste twee groepen geldt dat maar een klein deel vaak deze gevoelens heeft. De terugkeerwens naar het land van herkomst varieert tussen de groepen van ongeveer een kwart bij de Marokkaanse en Surinaamse Nederlanders tot een derde bij de Turkse en Antilliaanse Nederlanders.

Dat is de werkelijkheid die velen maar liever verzwijgen. Omdat het zo pijnlijk is.

Bron: http://www.dagelijksestandaard.nl/2012/12/de-allochtonen-motten-ons-niet?utm_source=Dagelijkse+Standaard+List&utm_campaign=70ec6e26db-nb&utm_medium=email