Rechts staat vanouds sceptisch tegenover supranationale samenwerking. Rechtse mensen beseffen dat als puntje bij paaltje komt in een internationaal conflict, tanks meer tellen dan verdragen. De slaafse verering van de Europese Unie door centrumrechtse partijen als N-VA vormt dan ook een rigoureuze breuk met de traditie. Jong N-VA gaat met die verering niet akkoord en nodigden afgelopen zaterdag twee eurokritische conservatieven uit: Thierry Baudet en prof. Matthias Storme. Het zijn beiden bevlogen intellectuelen die prikkelende standpunten niet schuwen, beiden erudiete juristen met filosofische inslag.
U denkt: met zoveel overeenstemming was het knikkebollen tijdens deze namiddag. Dat was het zeker niet! Baudet hoefde voor één keer eens niet aan dwaze linkse eurofielen uit te leggen wat rechtse mensen intuïtief begrijpen, namelijk dat een natiestaat zonder gedeelde taal en cultuur tot mislukken gedoemd is. Baudet verdedigde volledige ontbinding van de Europese Unie. Die duwt zeer verschillende landen in één keurslijf. Alleen al op economisch vlak is dat dwaas. Wie één munt heeft, moet één rentevoet hebben. En de rentevoet pas je aan aan de conjunctuur. Een conjunctuur die bijvoorbeeld in Finland heel anders is dan in Portugal.
Storme vond de ontbinding van de EU roekeloos: als Burkeaan stond hij geleidelijke verandering voor. Maar de opvatting dat de EU doorgeschoten was, deelde hij met Baudet. Storme herinnerde ons eraan dat in de Verenigde Staten van Amerika, voor eurofielen als Verhofstadt een groot voorbeeld, de lidstaten grote zeggenschap hebben over zaken als strafrecht en onderwijs. De federale overheid beperkt zich daar grotendeels tot handel, buitenlands beleid en defensie. Vernietigende kritiek moet gepaard gaan met opbouwende voorstellen. Daarom werd naast de EU ook het conservatisme onder de loep genomen. Storme doceerde dat conservatisme sceptisch staat tegenover menselijke kennis en kunde, maar toch natuurrecht en traditie als richtlijnen neemt. En dat het tegenover vrije markt en staat als tegenwicht gezin en gemeenschap ziet.
Baudet deelde die opvatting volledig, maar voegde er een historische dimensie aan toe. Conservatisme verdedigt vanouds adel en Kerk, twee barrières tegen ongebreidelde staatsmacht en libertijnse anarchie. In onze tijd van democratie en secularisme is de macht van ridder en bisschop echter gering geworden. De behoefte aan gemeenschap is anno 2012 onverminderd. Wat nodig blijft, is een ‘dik’ weefsel van gemeenschappen waarin burgers zich (buitenshuis) engageren met anderen. Te denken valt aan sportclubs, kerken, partijen, studentenverenigingen. Een Vlaamse staat is veel waard, maar mag geen vetzuchtig monster zijn dat de gewone man verstikt.
In het licht van het conservatisme is het nodig dat rechts in Vlaanderen haar prioriteiten herziet. Het gevaar is niet meer Belgische verdrukking, maar Europese tirannie. Nog belangrijker dan weten waar de vijand zit, is dat actief gewerkt worden aan de sterke samenleving. De ruggengraat van de natiestaat is niet de politicus of de rechter, maar de weerbare burger.
Laten we hopen dat Jong N-VA deze urgente feiten kan laten doodringen bij de N-VA, voordat de partij in alle naïviteit de resterende macht in handen legt van eurocraten als Verhofstadt, Barroso en Schulz.
Met dank aan Rutger S. voor dit verslag.
