Onze media vertellen nog steeds over een vreedzame opstand van de Syrische bevolking die  bloedig door het regime wordt onderdrukt, over de internationale gemeenschap die “het regime” meer onder druk moet zetten en de oppositie daadkrachtiger helpen om het bloedvergieten te stoppen en over Rusland en China die tot inzicht moeten komen om hun steun aan dit regime op te geven. Deze algemene opinie is verpakt in halve waarheden en hele leugens. Ze brengt hen die ijveren voor het behoud van dit land in gevaar en  blijft het bloedvergieten aanwakkeren. Sancties wurgen het volk en buitenlandse interventies of bemoeienissen zijn niet de oplossing maar nu de voornaamste oorzaak van het geweld en bloedvergieten. Laat Syrië gerust. Het volk wil vrede. Laat het zelf zijn weg van ‘mussalaha’ of  verzoening gaan. Vandaag deel II.

Handelt Rusland louter uit eigenbelang?

In Europa hebben wij nooit veel vertrouwen gehad in de Russische beer en de Chinese draak. En de donderpreken vanuit het Perzische rijk geven ons helemaal geen rust. Toch blijkt van daaruit nu meer steun te komen voor de stabiliteit van Syrië dan van de zelf verklaarde “vrienden van Syrië”.

Het westen,  Amerika met zijn Europese en Arabische bondgenoten heeft vanaf het begin ervoor geijverd om Syrië samen met Libië in de Arabische Lentecollectie te krijgen door middel van een militaire interventie. Libië werd vrij vlug “bevrijd”, tenminste van zijn goud, zijn olie, zijn soevereiniteit  en om te beginnen van 150.000 mensenlevens (hoe velen hiervan België met zijn  maandenlange bombardementen op zijn palmares mag schrijven, zou de moeite van het uitzoeken waard zijn). Voor Syrië werd dit  tot heden belet door de eensgezindheid van het volk en door herhaalde veto’s. Toch blijft het westen geobsedeerd door nog meer en strengere sancties die de burgerbevolking wurgen en door een mogelijke militaire interventie. Daarvoor werd ook de Arabische Liga het veld ingestuurd en ze smijt meteen Syrië, het stichtingsland, buiten. Nochtans had deze Arabische Liga gedurende de toen al acht maanden durende Syrische crisis daarover zelf nog geen kik gegeven. Bovendien had ze gedurende een halve eeuw niet één zinnig besluit kunnen nemen. Maar ook de Arabische Liga kon uiteraard geen militaire interventie voorbereiden, ook niet nadat Qatar nog een pathetische oproep had gedaan om een “vredesmacht” te sturen.

Rusland heeft vanaf het begin consequent  de soevereiniteit van Syrië verdedigd. Het wijst op het onaanvaardbare van sancties en op het onevenwichtige van de resoluties, die geen gewag maken van de criminele bendes in het land. Rusland zegt dat niet de buitenlandse machten maar het volk zelf moet kunnen beslissen over zijn eigen regering. De landen die de meeste wapens en steun leveren aan rebellen en criminele bendes schreeuwen het hardst dat het bloedvergieten moet stoppen en dat het leger zich moet terugtrekken!  En zo blijft Rusland de schizofrenie in de westerse media en politiek aanklagen.

Bij het tweede veto van Rusland noemde Hillary Clinton de houding van Rusland ‘afschuwelijk” omdat, zo zei ze,  het enkel aan eigenbelang denkt en niet, zoals zij, bekommerd zijn om de vrijheid van het Syrische volk. Is dit geen hoofdprijs waard voor een Huichelarij Zonder Grenzen?

Jazeker, Rusland heeft belangen in Syrië.  In Tartus heeft het zijn enige buitenlandse militaire basis. Het heeft verder niet eens een speciale handelsrelatie of economische relatie met Syrië. Heeft Amerika daarentegen niet in 130 landen (maar nog niet in Syrië) een militaire basis? Zou Amerika geen belang stellen in een uiterst strategisch belangrijk land als Syrië met een enorme rijkdom aan gas en een toegang naar de Middellandse Zee? Heeft Hillary niet vanaf het  begin luid haar eis wereldkundig gemaakt: “We need a new Middle East”?  Een destabilisatie om nieuwe machtsverhoudingen te kunnen installeren? Nadat militaire interventie onmogelijk bleek  volgden de moordaanslagen, de verwoestingen en het aanwakkeren van sektarische haat. Willen Saoedi-Arabië en Qatar echt Syrië helpen in zijn groei naar democratie of willen ze hun dictatoriale islam vestigen in dit meest seculiere land van de Arabische wereld? Je kunt het natuurlijk voorbeeldig noemen dat er in Saoedi-Arabië nooit verkiezingsfraude heeft plaats gevonden, maar je moet er wel bijvoegen dat daar zelfs geen verkiezingen mogelijk zijn! Voelt het Westen zich geroepen deze gruwel nog te steunen om na de verwoesting van het land een graantje mee te pikken bij de verdeling van  de macht in dit “Nieuwe Midden Oosten”?

En dan de nucleaire dreiging van Iran? Het westen is er in geslaagd hiervoor een bijna panische schrik op te wekken. Het wil nogmaals trachten hiermee een gunstig klimaat te scheppen om naar believen op het gewenste ogenblik militair te kunnen ingrijpen. Wie  echter de werkelijkheid nuchter onder ogen ziet moet erkennen dat Iran op dit ogenblik geen nucleaire mogelijkheid is, terwijl o.a. Israël en Amerika dat wel zijn, op veelvoudige wijze.  Bovendien heeft Amerika daadwerkelijk al tweemaal een atoombom gedropt. Men  kan beter beducht zijn voor deze werkelijkheid dan voor ingebeelde mogelijkheden.

Mussalaha of verzoening

Mussalaha is een derde weg die niet voortkomt uit “de oppositie” en ook niet uit “het regime” maar werkelijk uit het volk. Op 25 januari 2012 had de stichtingsvergadering plaats in aanwezigheid van alle mogelijke religieuze en burgerlijke leiders. Sjeik Salman Assaf Al Bijari is de stichter van dit forum en wil alle belangrijke leiders in Syrië verenigen. Er werden werkcomités opgericht  in Daraa, Deir Ezzor, Idlib, Hama, Homs. I In Deir Ezzor kwamen meer dan 800  Syrische personaliteiten samen om de onderlinge dialoog en de nationale verzoening als enige weg te erkennen. Ze willen Syrië als één volk aanvaarden. Kahlil Nouh is de voorzitter van het uitvoerend comité. Hij  drukt de grondvisie van deze beweging uit door te stellen dat Syrië één familie is, waar geen plaats is voor geweld en racisme, waar de verschillende volkeren en groepen in vrede en verdraagzaamheid met elkaar samen leven. Deze beweging is interreligieus, transparant en onafhankelijk. En dat is het verlangen van de zwijgende meerderheid van het Syrische volk.

Op 26 juli 2012 waren vertegenwoordigers van de oppositie te gast bij Sant’Egidio te Rome. Zij hebben een handvest aanvaard dat streeft naar een politieke oplossing zonder wapens, zonder geweld of discriminatie, maar met onderlinge dialoog. Enkele dagen later  werd al in de grote streek van Qalamoun tussen Damascus en Homs (waar wij leven)  deze ‘mussalaha’ of verzoening door alle partijen aanvaard. Qalamoun is het plateau tussen Damascus en Homs met een meerderheid van soennieten maar met een belangrijke minderheid van christenen  en een flink aantal beroemde kloosters. “Opposanten” legden de wapens neer en het leger liet gevangenen, die geen bloed aan hun handen hadden  vrij. Aan de buitenlandse strijders werd gevraag Syrië te verlaten. De gekidnapte Salim, zoon van de secretaris van de president en tweede sterke man uit Deir Atieh, werd door de oppositie vrij gelaten. Ieder mag in vrijheid op niet gewelddadige wijze manifesteren, protesteren en ijveren voor hervormingen. Helaas, enkele dagen later werd in Qâra toch nog een man omgebracht die op de zwarte lijst van de terroristen als pro-regime genoteerd stond. Hieruit bleek hoe broos het project nog was. Toch hebben meer 300 jongeren van de gewapende oppositie in Homs hun wapens neergelegd en de mussalaha aanvaard.

De christenen spelen om meerdere redenen hierbij een bijzondere rol. Zij zijn de autochtone bevolking, zij hebben hun grote bijdrage geleverd aan de ‘Arabische  Renaissance’  en zij dragen nu ook ruimschoots  hun deel in het lijden. En hun inzet is de meest belangeloze omdat zij als groep niet streven naar deelname in de macht of  het bestuur.  Zij vragen ook geen privileges zoals hen wel eens ten onrechte wordt verweten. Zij vragen de gelijkheid en vrijheid voor iedereen. Ook de christenen en de hiërarchie in het westen hebben herhaaldelijk de noodkreet van de christenen en de hiërarchie uit het oosten onbeantwoord gelaten, niet begrepen of zelfs uitdrukkelijk verworpen. In feite  zijn de christenen de meest kwetsbare maar ook de meest vrede brengende gemeenschap in Syrië.

Op 27 juli 2012 deed de Grieks-melchitisch katholieke patriarch Gregorios III Laham een oproep tot dialoog, vrede en mussalaha of verzoening. De grote dreiging in Syrië inmiddels is de anarchie en het totaal gebrek aan veiligheid bij zo vele willekeurige aanslagen. Er is eigenlijk geen oorlog meer, er heerst alom banditisme. Het christendom is nodig in de Arabische wereld. “De islam heeft het christendom nodig en de mohammedanen hebben de christenen nodig en wij zijn er met en voor hen zoals de voorbije 1435 jaren van onze gemeenschappelijke geschiedenis”.  Verder wijst hij op de bron van het kwaad in de Arabische wereld, nl. de verdeeldheid en met name het Israëlisch-Palestijns conflict: “Het Israëlisch-Palestijns conflict is het fundament en de eerste oorzaak van het grootste deel van het kwaad, de crisis en de oorlog in de Arabische wereld”.

Belangen van de buitenlandse machten?

In de berichtgeving over de Syrische crisis zijn de eigenlijke achterliggende motieven van de hoofdactoren geheel afwezig. Toppolitici van het westen en zijn bondgenoten spreken over de noodzaak van een herschikking van het Midden-Oosten,  dringen voortdurend aan op een militaire interventie, meer en strengere sancties, meer hulp en steun aan de oppositie, het  onvoorwaardelijk verdwijnen van de president, de val van het regime enzovoort. Rusland daarentegen verdedigt de soevereiniteit van Syrië, steunt de vrijheid van het volk om zelf zijn leiders te behouden of te kiezen, verwerpt de ontwrichting van het land van buiten af door militaire tussenkomsten of sancties…Het westen heeft wel vanaf het begin een extreem sterk gekleurd beeld van de situatie in Syrië kunnen afschilderen: heel het volk is in opstand tegen de verschrikkelijke onderdrukking van een repressief regime. Dit uitgangspunt hebben de westerse media als zoete koek tot nu toe aanvaard en daarmee het geweld, het bloedvergieten, de sancties, de gruweldaden van de gewapende bendes, de ontwrichting van het land en het uitmoorden van de minderheden als gerechtvaardigd verzet aanvaard en gesteund. We horen niets over de strijd om de macht in dit strategisch uiterst belangrijke land met zijn grote gasvoorraden. Wie in dit land baas is zal vanuit het hele Midden-Oosten de wereldpolitiek behoorlijk kunnen sturen. Wie kan de sluier oplichten, de maskers afrukken en de werkelijke belangen aan de wereld eens duidelijk openbaren?