door Kevin Scott – Nadat de Catalanen reeds een indrukwekkende mars voor onafhankelijkheid organiseerden in de straten van Barcelona, zullen dit weekend de Schotten hetzelfde doen in Edinburgh. Dit om de Schotten te mobiliseren voor het referendum over Schotse onafhankelijkheid dat er zit aan te komen in 2014.

De toekomst van Schotland

Onder het strikte leiderschap van Alex Salmond regeert de Scottish National Party (SNP) nu in Schotland. Ze eist nu echter grotere volmachten om oplossingen te bedenken en uit te voeren voor de Schotse sociale en economische problemen. Dit in het midden van een economische recessie met als oorzaak de bankencrisis en de schuldencrisis in Europa.

De corrupte multiculturele Britse staat is ook in crisis met een nog groeiend schuldenprobleem dat een extra last betekent voor economische groei. Tel daar ook nog de onpopulaire, en dure, buitenlandse oorlogen die het leven van jonge soldaten eisen en gevaarlijke etnische en religieuze problemen in de straten van vele dorpen en steden op de Britse eilanden. In die context zou toch de dynamiek van de devolutie (momenteel aanwezig in Schotland, Wales en Noord-Ierland, maar niet in Engeland en zelfs niet Cornwall) wel eens de grootste uitdaging kunnen vormen voor de interne cohesie van de Britse staat sinds de Ierse onafhankelijkheid na Wereldoorlog I.

Binnenin Schotland heeft de linkerzijde buiten de Labour-partij reeds de onafhankelijkheid omarmd (vooral de groenen en het wijde spectrum aan extreem-linkse sektes). Het is een hedendaagse uiting van een vorm van nationalisme dat zijn oorsprong heeft in de vroege twintigste eeuw. Aan de rechterkant ziet een kleine groep van etnonationalisten in de Schotse onafhankelijkheid de mogelijkheid van meer politieke ruimte. Voor de rest is de rechterkant in Schotland echter voor het overgrote merendeel tegen Schotse onafhankelijkheid.

Één van Schotlands meest invloedrijke economische stemmen, Jim McCol, heeft ondertussen ook zijn steun voor een onafhankelijk Schotland uitgesproken. In een recent krantenartikel zei hij dat Schotland nood heeft aan “de hefbomen van volledige economische controle” en ging hij verder met te zeggen dat “enkel onafhankelijkheid, zoals gedefinieerd door de Schotse overheid, een onafhankelijke natie binnenin deze sociale unie en gemeenschappelijke markt van het Verenigd Koninkrijk, Schotland én Engeland de mogelijkheid zal geven om een duurzaam economisch beleid te voeren in deze tijden van veranderende vraag en concurrentiekrachtvermindering.” Het feit dat de olievoorraden in de Noordzee snel opdrogen wordt dan ook door de nationalisten van de SNP gebruikt als argument dat volledige onafhankelijkheid en economisch zelfbestuur nodig is om een economische katastrofe te voorkomen.

De toekomst van Engeland

Schotse onafhankelijkheid zal een diepe impact hebben op de andere stichtende naties van het Verenigd Koninkrijk en dan vooral Engeland, dat met voorsprong de grootste van de historische naties op de Britse Eilanden is. Terwijl Schotland een eigen staat zal hebben om zijn belangen te verdedigen, zal Engeland enkel een Brits parlement in Westminster hebben dat uitblinkt in corruptie en enkel bewezen heeft de belangen van de autochtone Engelsen te kunnen verraden. Dit reeds gedurende decennia, zoniet eeuwen!

Sinds 1945 en het einde van Wereldoorlog II is er een massale immigratie gekomen uit de Derde Wereld. Dit gesteund door de Britse staat in de nadagen van de val van het Britse Rijk. Het heeft enkel gezorgd voor een verzwakking van de cohesie van de Engelse werkende klasse en tot enorme sociale en culturele problemen. De rellen in Londen, en vele andere steden en dorpen in Engeland, waren slechts het voorlopige hoogtepunt daarvan. Met dank aan de globalisering en misleid vakbondsmilitantisme is ook de industriële kern van Engeland sterk ingekrompen. De grote jeugdwerkloosheid, ook al is het nog niet zo erg als in Spanje en Griekenland, is dan ook een explosieve materie in de steeds groeiende steden en dorpen van Engeland.

Met Schotland dat zich onafhankelijk verklaart, zal Engeland onvermijdelijk een draai naar rechts nemen. Iets wat Labour maar al te goed beseft en wat hun resolute verzet tegen Schotse onafhankelijkheid verklaart. Binnen de Conservatieve Partij zijn er dan weer spanningen gerezen tussen zij met een ideologische binding aan de Unie en zij die de toekomst van hun partij, terecht, zien in dat deel waar hun electorale kracht vooral ligt: Engeland.

Met de politieke cultuur van Engeland die zich zo hervitaliseert ten gevolge van Schotse onafhankelijkheid (en waarschijnlijk ook een toegenomen eis naar autonomie van Wales en Cornwall) zullen bepaalde zaken minder makkelijk begraven kunnen worden onder politieke correctheid (zoals de demografische toekomst van Engeland). Zij zullen belangrijker worden en de Engelse autochtonen zullen zich realiseren dat enkel een eigen Engelse staat hun bescherming zal zijn tegen kolonisatie en het potentieel van binnenlandse islamitische overheersing.

Deze politieke context zal grote politieke mogelijkheden bieden voor nationalisten en ook de ruimte bieden om een permanente politieke opmars te kennen. Mogelijkheden die ondertussen door de BNP, met het falende leiderschap van Nick Griffin, grotendeels zijn verkwanseld. Een Engelse staat zou de eisen van de Engelse arbeiders eerst moeten plaatsen in plaats van globalistische eisen zoals goedkope migratie.  Het zou ook leiden tot een grote appreciatie van en banden met andere Engelstalige landen in de wereld, zoals Australië, Nieuw-Zeeland en Canada. Een land dat op zijn beurt ook te maken heeft met een separatistische beweging in Quebec. Engeland zou ook verplicht worden een eerlijkere relatie aan te gaan met de historische naties van Europa die reeds lange tijd, al dan niet terecht, Engeland enkel hebben gezien als een vazal van het Amerikaanse globale imperialisme.

Reeds nu worden Engelse politieke eisen, in tegenstelling tot globalistische economische belangen van de Britse staat, steeds duidelijker voor de politieke, economische en journalistieke elites van de Britse eilanden.

Wat het resultaat ook moge zijn van het Schotse onafhankelijkheidsreferendum van 2014, één ding staat vast. De politieke realiteit van de Britse eilanden zal radicaal gewijzigd worden!

Kevin Scott is voorzitter van Civil Liberty en een uitgesproken Engelse nationalist. Voormalig lid van de BNP, maar ondertussen daar uitgestapt wegens het steeds meer slabakkende leiderschap van Nick Griffin. Kevin zal, in de mate van het mogelijke, een maandelijkse column schrijven voor RechtsActueel over de Engelse politiek.