Gelezen op http://vlaamseconservatieven.blogspot.be/2012/08/vrij-spreken-en-verantwoorden-in-500.html
Vrij spreken en verantwoorden in 500 woorden.
Mij werd gevraagd in zowat 500 woorden te reageren op de woorden van Philippe van Parijs over de vrijheid van meningsuiting (1). Deze instructie geeft de mogelijkheid al dadelijk ex absurdo aan te geven wat de vrijheid van meningsuiting niet inhoudt: de redacteurs van dit boek hebben niet de plicht om mij de kans te geven mijn mening in méér dan 500 woorden te uiten. Ze hebben zelfs niet de plicht mij 500 woorden te gunnen. Wanneer ik omgekeerd zelf een boek samenstel heb ik de vrijheid te bepalen wie daarin mag publiceren en mag ik daarin zelfs naar hartenlust discrimineren door de mij welgevallige auteurs ruimte te geven voor 5000 woorden en de andere 500 woorden of zelfs helemaal geen. De vrijheid van meningsuiting als juridisch begrip omvat immers enkel de vrijheid om op eigen kosten – of die van iemand die de kosten wil dragen – zijn mening te uiten in de publieke ruimte of in de eigen private ruimte – of die van iemand die daarmee instemt -. Er geldt dus geen “recht op vrije meningsuiting”, maar wel een “vrijheid van meningsuiting”.
Dat houdt in dat die vrijheid, zoals omschreven, niet mag worden ingeperkt door de overheid. Bij meningsuitingen in de publieke ruimte mag de overheid die uitingen ook reglementeren, zolang het niet de inhoud is die gereglementeerd wordt; bij die reglementering mag de overheid evenmin discrimineren op grond van de inhoud van die meningsuiting. Uitwerking en nuancering hiervan gaat dit kort bestek te buiten. Inhoudelijke beperkingen aan de zo begrepen vrijheid van meningsuiting zijn slechts zeer uitzonderlijk gerechtvaardigd: met name waar een meningsuiting een kennelijk en onmiddellijk gevaar betekent voor een belangrijk rechtsgoed zoals het leven, de lichamelijke integriteit en gezondheid of de eer en goede naam van individuele personen. Elders heb ik dit meermaals nader uitgewerkt, zodat ik mijn resterende woorden aan een ander aspect wil wijden. Verdedigers van verdergaande beperkingen aan de vrijheid van meningsuiting verwarren namelijk een – ontoelaatbaar – juridisch of feitelijke verbod door de overheid met de beperkingen die voortvloeien uit het gebruik dat andere burgers van hun vrijheden maken. Zij verwarren ook juridische verantwoordelijkheid met morele verantwoordelijkheid.
Die morele verantwoordelijkheid houdt in dat men door zijn medemensen ter verantwoording kan worden aangesproken wanneer men nodeloos kwetst, of over de morele en maatschappelijke invloed van de eigen meningsuitingen, of bij gebrek aan tolerantie voor andermans meningen, en dergelijke meer. Over de graad van moraliteit, fatsoen en tolerantie kan men echter van mening verschillen; zo deel ik de mening van Philippe van Parijs niet dat de Deense “karikaturen” nodeloos kwetsend waren; de meeste bekende ervan illustreerde volgens mij juist de kern van de zaak, dat de profeet die als onverbeterbaar voorbeeld wordt opgevoerd handelingen stelde die naar onze maatstaven vandaag terroristisch zijn. Maar precies omdat we daarover van mening kunnen verschillen is het zo nodig om de juridische vrijheid van meningsuiting intact te laten. Dat iets wettelijk is toegelaten, kan echter nooit inhouden dat andere burgers verplicht zijn om die uiting ook moreel aanvaardbaar te vinden. Eenieder heeft dus evenzeer de vrijheid om meningsuitingen van anderen aan de kaak te stellen en om anderen omwille van hun onfatsoenlijke meningen desgevallend te “discrimineren”.
Soms heeft men zelfs de morele plicht om handelingen van anderen ook al zijn ze juridisch toegelaten, als immoreel te verwerpen. We moeten de caritas beoefenen tegenover personen, maar zonodig hard zijn in het aanklagen van bepaalde praktijken, zelfs indien die door de heersende moraal als belangrijke verworvenheden worden beschouwd. Het gebruik van de vrijheid brengt altijd een morele verantwoordelijkheid met zich mee voor de wijze waarop die vrijheid wordt gebruikt; die verantwoordelijkheid eist echter vooreerst een juridische vrijheid zonder dewelke ze niet kan bestaan.
4 reacties op “Matthias Storme over vrijheid van mening in 500 woorden”
De Matthias is stout, echt stout want helemaal niet politiek-correct geindoctrineerd !
Correctie: Weglaten : “…en zelfs minder gelezen. “
500 woorden zijn inderdaad onvoldoende. Het voordeel van een korte tekst is,dat die het belangrijkste kan aanduiden en dat het meer gelezen wordt. Het grote nadeel is dat al vlug verkeerd wordt begrepen of zelfs minder gelezen. Uit deze 500 woorden haal ik “…waar een meningsuiting een kennelijk en onmiddellijk gevaar betekent voor een belangrijk rechtsgoed, zoals het leven, de lichamelijke integriteit en gezondheid of de eer en de goede naam…”. Dat “rechtsgoed” vindt men in wetten terug, ook in de rechten van de mens en zelfs de Tien Geboden. Ook de “vrijheid van godsdienst” kan men daar aan toetsen. In de Belgische grondwet, zoals nog geldig in de jaren 50 stond de “vrijheid van meningsuiting” niet vermeld, maar kon afgeleid worden uit de andere “vrijheden”, zoals drukpers, bijeenkomst en onderwijs. Die grondwet was zeer kort, veel korter dan de huidige. Men vond het vanzelfsprekend, dat een godsdienst of mening niet mocht botsen met de gewone wetten.
Als men het heeft over de vrijheid van meningsuiting en over de beperkingen ervan, dan gaat het hier in feite om een debat waarbij de vlag de lading niet dekt. De voorstanders van deze beperkingen, zijn immers de linkse en loge mafia’s, en in België daarenboven alles wat franstalig is .Het komt er gewoon op neer dat het zeggen en schrijven van de waarheid moet verboden worden, over de verborgen agenda’s en de beerputten van de voormelde mafia’s. Van hun kant echter moet alles toegelaten zijn, de smerigste leugens en lasterlijke aantijgingen het eerst,en dit alles in een typische marxistische stijl. Deze mafia’s die dus partij in zake zijn, gaan dus beslissen over wat er al of niet mag en/of moet gezegd en geschrijven worden. Dit illustreert de sovjetisering van onze maatschappij , met behulp van een regimepers, pseudo intellectuelen, en de ” zogezegd onafhankelijke deskundigen” die mee in de slag zitten,om via mooie en verraderlijke slogans, zoals verdraagzaamheid, eerbied voor de mensenrechten, solidariteit,demokratie, broederlijkheid, enz…. een psychologische oorlog en intellectuele terreur te voeren tegen de autochtone middenklasse, die moet vernietigd worden in het kader van het streven naar een nieuwe wereldorde.Het is dus via de “situationele ethiek”(begrip ingevoerd door de geobsedeerde adepten van de gelijkheid) dat bepaald wordt wat kan en/of mag of niet. Hierbij spelen morele elementen geen enkel rol, maar enkel de belangen van de verborgen agenda’s, van deze volksvreemde en vijandige mafia’s..