In 2004 haalde het Vlaams Belang 24% van de stemmen, maar kon dit niet omzetten in reële politieke macht omwille van het cordon sanitaire. Dit cordon was een dictaat dat stelde dat samenwerking met “extreemrechts” gevaarlijk was voor de democratie en dus onethisch. Het ethisch kader waarnaar men verwees, was de door henzelf gedefinieerde politieke correctheid, een ander woord voor cultureel marxisme. Minoritair links slaagde erin haar politieke correctheid op te leggen aan majoritair rechts. Divide et impera.

Ondertussen heeft de N-VA de wind in de zeilen en is goed op weg de traditionele machtspartijen, hoeksteen van de Belgische machtsconstructie, te verdringen van hun centrale machtspositie. De N-VA is als grootste partij geweerd uit de federale regering, er wordt bestuurd zonder Vlaamse meerderheid. Het hart van de klassieke machtspartijen, Groen incluis, slaat als het erop aankomt, voor België. Het zit in de genen van die partijen, het is hun reden van bestaan om tegen hun bevolking te besturen. In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen worden op tal van plaatsen coalities tussen de klassieke partijen gesmeed om de verankering van de N-VA in de lokale besturen te counteren. Er is een onuitgesproken cordon sanitaire rond de N-VA ontstaan. De essentie van het cordon sanitaire, het inkapselen van de Vlaamse macht, wordt steeds duidelijker. Het cordon is in de eerste plaats een anti-Vlaams cordon.

Wil de N-VA zich structureel verankeren en een Vlaamse machts-, en dus bestuurspartij worden, wil de N-VA een alternatief zijn voor de machteloze oppositiepositie van het Vlaams Belang, zal de N-VA moeten kiezen tussen samenwerking met de klassieke –Belgische- machtspartijen die nu een onuitgesproken cordon sanitaire rond de N-VA leggen, of samenwerking met het Vlaams Belang. De N-VA zal met andere woorden moeten kiezen tussen politieke correctheid en Belgicisme, of kiezen voor Vlaanderen, en Vlaamse machtsverwerving.

Voor N-VA-kamerlid Peter Dedecker, eigenlijk per ongeluk verkozen in 2010, is die keuze duidelijk. Via Twitter liet hij weten dat “slechts +/- 100 mandatarissen van andere partij de filter overleefd, waarvan slechts een twintigtal VB.” Freya Vandenbossche vond dat er alvast 20 teveel. Peter Dedecker repliceerde verontschuldigend: “VB = meest ranzige praat waar ik van kots, maar mensen veranderen. (…) Op totaal vind ik dat niet veel.”

Wat zegt deze man nu eigenlijk met zijn tweets? Dat er in de N-VA blijkbaar een politiek-correcte volkscommissaris is waarvoor men moet komen als voormalig Vlaams Belanger wil men zich bij de N-VA aansluiten die de echte of vermeende ranzigheid van betrokkene onderzoekt? Tegelijkertijd stelt hij bijzonder tevreden te zijn met de strengheid van die filter, want slechts een 20-tal hebben de politiek-correcte vierschaar overleefd. Zodoende, de N-VA wil de kiezers maar niet de vertegenwoordigers? De N-VA wil niet samenwerken met “ranzige” partijen?

Kiest de N-VA voor het politiek-correcte Belgicisme, cordon sanitaire en Vlaamse onmacht, of kiest de N-VA voor Vlaanderen? Voor Peter Dedecker is die keuze alvast duidelijk. Ook voor de N-VA?