Censuur bij het maken van een film, het overkwam de Nederlandse filmmaker Roy Dames. Hij maakte een documentaire, waarin deze de belevenissen van een vijftal Marokkanen volgt. Daar kwam uiteraard voor de culturele elite een schokkend resultaat uit, vandaar dat de maker van het Nederlandse Filmfonds (die dergelijke projecten mogelijk maakt) maar liefst tien keer zijn documentaire moest aanpassen. En dan nog wordt het verhaal maar in vier filmhuizen vertoond.

Voor de wie de Nederlandse films, series en documentaires een beetje volgt is wel bekend met de opvattingen die er heersen bij de culturele elite van Nederland. Die lezen geen rapporten van criminologen en komen niet in achterstandswijken. Die scheppen de werkelijkheid vanachter de tekentafel, zonder ooit iets te observeren. Je kunt je voorstellen toen de documentaire het racistische en gewelddadige karakter van deze gasten naar voren bracht, dat men wel even dacht, ´Hoe kan dit nou, in mijn hoofd speelt dit zich wel heel anders af…`

Maar volgens de mensen van het filmfonds was Mocros te vooroordeel bevestigend, wat dit dan ook mogen betekenen. De maker van de documentaire, Roy Dames is niet te spreken over de rol van media alswel die van zijn vakbroeders´We durven in Nederland een echte, eerlijke discussie nog niet aan. De cijfers zijn nu eenmaal niet rooskleurig, ik heb de statistieken er net nog even op nageslagen.´ en ´Hartstikke mooi dat Nasrdin Dchar een Gouden Kalf wint, maar dat de pers daar zo massaal op duikt, daar moet ik van kotsen.´

Inmiddels heeft het Kamerlid Bosma van de PVV hierover vragen gesteld aan de staatssecretaris van Cultuur, Zijlstra inzake het vertragen van de film Mocros door het Filmfonds omdat deze film “vooroordelen” van Marokkanen zou bevestigen. Misschien de partijpolitiek eens kan dreigen met het stopzetten van subsidie, dat kan nog wel eens goed werken.