In de stille Kempen, onder een herfstzonnetje op een zondagmorgen, was plots een beetje beweging te zien. N-VA Lille had eerst de intentie Jan Jambon de politieke situatie te laten komen bespreken. Deze werd echter samen met Bart De Wever en andere kornuiten uitgenodigd door de Scottish National Party, waardoor Jan Peumans, voorzitter van het parlement, deze taak op zich nam.

Toen iedereen gezeten was, een dertig man, in de pittoreske locatie van een Lils restaurantje, begon Jan met een kleine introductie te geven rond zichzelf, wie hij was, wat hij deed, waarna hij een algemenere visie gaf. Opvallend was dat hij direct de band met de Europese Unie, die hij liever aangesterkt zag, aanhaalde samen met het onderwerp van een Europees eenheidsleger. Ook is Jan Peumans één van de N-VA’ers die niet omslachtig over het thema van de Vlaamse onafhankelijkheid spreekt maar er een duidelijke visie op geeft. Hierover later meer. Hij wist tevens het publiek te boeien met grapjes over Hilde Crevits, die hem sms’jes zou sturen zoals Yves Leterme wel eens durft te sturen. Over die laatste had Jan niet veel goede woorden. Het was een “geweldig afschuwelijke man” die hem wel eens sms’jes stuurde om hem te laten zwijgen. We kunnen Jan hier wel in volgen, hoewel hij wel erg persoonlijk werd.

Verder gaf hij een lijstje van ondemocratische regels in dit zinkend schip genaamd België, zoals transfers, de samenstelling van de senaat, juridische regelingen, de stemregels in de Franse faciliteitsgemeenten… Dat hij de waarden van de democratie hoog in het vaandel draagt, werd pas echt duidelijk toen hij ook liet weten geen probleem te hebben met Franstalige stemlijsten in de Vlaamse (faciliteiten)gemeenten maar ze moeten wel, zo zette hij recht in de vragenronde die nog moest volgen, de taalregels van deze gemeenten respecteren. In heel het gesprek onderlijnde hij meermaals de belangrijkheid van de Antwerpse provincie, wat het publiek uiteraard graag hoorde, maar dat wel last kreeg van stroop in de oren bij wijze van spreken.

Na deze monoloog van drie kwartier was het tijd voor een pauze van een twintigtal minuten totdat de vragenronde van start kon gaan. De meest frappante vraag behandelde de Vlaamse onafhankelijkheid en solidariteit tussen Vlaanderen en Wallonië.  Peumans maakte een contrast tussen het separatisme van het Vlaams Belang, dat de draad door middel van revolutie zou willen doorknippen, en de N-VA, die eerder met termen als evolutie dweept. Jan verkondigde dat hij Vlaanderen onafhankelijk zag worden rond de tijd dat hij 85 zou zijn (binnen 25 jaar dus) door een confederalisme dat uiteindelijk de twee gewesten uit elkaar zou duwen, maar dat ze als vrienden uit elkaar zouden moeten gaan aangezien Wallonië, op Duitsland na, de belangrijkste economische partner is van Vlaanderen.

Dit gesprek gaf dus een dubbel gevoel, enerzijds de duidelijke taal rond de onafhankelijkheid, die weleens weggemoffeld wordt bij de N-VA, en de prominente rol van Europa, dat als niveau boven een Vlaams niveau zou moeten staan, wees het hiermee als lezer eens of niet. Anderzijds zou het Jan meer sieren wanneer hij bescheidener zou zijn wanneer hij zijn hele politieke weg bespreekt en minder persoonlijk andere politici, zoals Stefaan De Clerck en Yves Leterme, door het slijk zou halen. De amusementswaarde van dit laatste lag eerlijk gezegd wel hoog. Een interessante uiteenzetting voor een zondagvoormiddag, bij deze wensen we N-VA Lille een proficiat bij het succesvol organiseren van dit aangenaam aperitiefgesprek.