Morgen zijn de ogen van velen gericht op het Duitse Grondwettelijke Hof.  Dat doet dan een uitspraak over de klacht van een reeks Duitse burgers, die vinden dat de miljardenverslindende reddingspakketten (voor Ierland, Portugal en vooral Griekenland) in strijd zijn met de Duitse Grondwet.  Als het Hof dat bevestigt kan het wel eens de laatste dominosteen van het wankele Euro-bouwsel zijn die omvalt.

De inzet is enorm.  Zopas heeft in het Belgische parlement een Kamercommissie met enkel de tegenstem van VB voor de tweede reddingsoperatie voor Griekenland gestemd, maar in Nederland en Duitsland is men minder bereid zomaar miljarden in een bodemloze put te storten.  De kans dat Griekenland immers ooit de ‘geleende’ bedragen zal terugbetalen is zo goed als onbestaande.

Een Europese werkgroep heeft intussen een rapport over de resultaten van het eerste reddingspakket voor Griekenland 10 dagen uitgesteld.  Het is een publiek geheim dat daaruit zal blijken, dat Griekenland de vooropgestelde doelstellingen inzake groei en besparingen niet zal halen.  Het recept van EU, IMF en tutti quanti is dan bekend: de Grieken moeten nog meer besparen.  Maar de Griekse regering zegt dat daar geen sprake van kan zijn, en terecht: alleen de herinvoering van de nationale munt gevolgd door devaluatie kan Griekenland weer op het goede spoor zetten…

De oplossing komt steeds duidelijker in beeld: Griekenland moet uit de eurozone, en desnoods moeten Duitsland, Nederland en enkele noordelijke landen een eigen ‘noordeuro’ beginnen.  Dat wordt vooral in Duitsland steeds openlijker bepleit.  Als het Hof morgen de klagers volgt  zou Duitsland wel eens definitief voor dat spoor kunnen kiezen.

De chaos waarin de traditionele partijen Europa gestort hebben grijpt intussen steeds verder om zich heen, met kelderende beurzen en wankelende banken.  Ratingbureau Standard en Poors maakte terloops ook gehakt van het plan van Verhofstadt om de schulden van Griekenland te vervangen door een Europese schuldenberg via ‘euro-obligaties’:  als Griekenland daar mee instapt, zo meldt het ratingbureau, dan krijgen die euro-obligaties dezelfde rating als Griekenland zelf: absolute rommel.  Als je een laagje vernis over een oud wrak schildert blijft dat een oud wrak.

Laten we intussen tussen alle (al dan niet terechte) verwijten aan bankiers, ratingbureau’s en Grieken de essentie van deze crisis niet vergeten: onverantwoordelijke politici hebben steeds opnieuw beweerd dat je altijd maar nieuwe tekorten ongestraft kan blijven vullen met nieuwe schulden.  Al wie iets van budgetbeheer kent weet dat zo’n schuldballon vroeg of laat ontploft.  Als dat vandaag of morgen gebeurt moet de rekening niet betaald worden door de gewone Vlaamse werknemer, maar wel door het miljardenvermogen van de zuilen van de drie traditionele politieke families in kaart te brengen en hen te dwingen de rekening te betalen.  Het zijn zij immers die de staatskas al decennia lang als melkkoe gebruiken.