Vreugdekreten alom naar aanleiding van het feit dat de N-VA “nee” heeft gezegd tegen de nota Di Rupo (waarover ik het hier al had). Nu zou ik me daarbij, voor de gezelligheid zeg maar, kunnen aansluiten, maar ik doe het niet. Niet omdat ik áltijd tegendraads moet doen (al bevalt tegendraads doen me een stuk beter, dan meelopen met de kudde), maar omdat ook in tijden van oppervlakkige vreugde enige kritische zin aan de orde van de dag hoort te zijn. Al is het maar omdat we morgen niet met zijn allen met een kater zouden wakker worden.
Dus: et alors ? Wat is er nu veranderd ? “We” hebben klaar en duidelijk nog geen regering. Als die er komt, zal die allicht niet de benodigde tweederde meerderheid in beide taalgroepen hebben om een aantal grondwetswijzigingen door te voeren – wat gezien de nota Di Rupo maar goed is ook – en zal N-VA er niet in zitten. In dat geval belandt die naast het Vlaams Belang op de banken van de oppositie.
Geen idee eigenlijk wat dat bij haar kiezers zal geven, maar ik ga ervan uit dat die in niet onbelangrijke mate verwachtten dat de N-VA zou kunnen deelnemen aan het belgische beleid. Nu dat niet zo is, kunnen de reacties van de kiezers bij een volgende verkiezing afwijzend zijn, omdat de N-VA die suggestie niet heeft waargemaakt, of oppeppend, in de hoop dat de N-VA door nog groter te worden w�l in een volgende regering zal geraken.
Dat gegeven telt ook als er géén regering komt en we “meteen” naar nieuwe verkiezingen trekken. In dat geval speelt ook de vraag of de traditionele partijen – CD&V, VLD en SP.A – er in zullen slagen de “schuld” van alwéér een stembusgang (iets waar het kiesvee, ondanks een uitgesproken voorliefde voor democratie, weinig voor voelt) bij de N-VA te leggen. Je merkt aan de “omfloerste” boodschappen van de N-VA – “we blijven ter beschikking voor het vormen van een regering als …” – dat ze er niets voor voelt die zwartepiet toegespeeld te krijgen. Als dat wel gebeurt, zal dat wellicht een negatief gevolg hebben voor de kiesresultaten van de N-VA.
En het Vlaams Belang ? Dat heeft een rol te spelen als de N-VA besluit het geweer van schouder te veranderen. In welke zin ? Door voluit te gaan voor het zogenaamde “plan B”, het uitroepen van de onafhankelijkheid van Vlaanderen. Dat zou ook de logica zelve zijn. Ik geloof immers niet dat er ook maar iemand te vinden is aan de top van de N-VA die gelooft dat het bij een volgende onderhandelingsronde w�l zal lukken. Ook niet als de N-VA (wat kan) nog sterker uit een volgende verkiezing komt.
Voor het geval dat wel zo is, is er deze boodschap: de tijd speelt (zoals ik gisteren al zei) in het voordeel van de Franstaligen. Iedere dag die Vlaams-nationalisten, of ze nu tot de “aanvaardbaren” behoren of niet, aan de belgische onderhandelingstafels doorbrengen, is een dag waarop de Vlaamse Rand (en de kust en de streek rond Kortrijk en Ronse enzovoort enzovoort) verder verfranst wordt. Iedere dag die Vlaams-nationalisten, of ze nu “gematigd” zijn of niet, in het gezelschap van Di Rupo en consoorten doorbrengen, is een dag waarop de Vlamingen massaal bestolen worden door de Waalse politici. Iedere dag die Vlaams-nationalisten, of ze nu van de N-VA zijn of van het Vlaams Belang, zich onledig houden met het dissecteren van Waalse nota’s die al van bij een eerste lezing duidelijk volstrekt onaanvaardbaar zijn, is een dag waarop Vlaanderen verder de belgische dieperik wordt in gesleurd.
En ik weet dat we kiezers niet mogen “bruskeren”, en ik weet dat partijen zichzelf niet graag overbodig maken, en ik weet dat het allemaal een kwestie van “kunnen verkopen” is, maar ik weet ook dat Vlaanderen nu lang genoeg verkocht is. Laat de N-VA dus doen wat ze moet doen, nu we op dit breekpunt gekomen zijn, nu ze van een bijzonder brede ondersteuning bij de Vlaamse bevolking geniet, nu ze van de traditionele partijen bijzonder weinig te vrezen heeft: resoluut en rechtstreeks gaan voor de Vlaamse onafhankelijkheid. Het “momentum” is beperkt in duurtijd, de Vlaamse weerbarstigheid ook. Nu is de tijd voor Vlaamse onafhankelijkheid!